Τον κόσμο της δουλειάς, άνεργο, απλήρωτο, ανασφάλιστο, έρμαιο στα χέρια της εργοδοσίας. Τη νεολαία, εγκλωβισμένη σε μια καταστροφική δύνη με μοναδική προοπτική την ανεργία και τη σύγχρονη δουλεία ή ακόμη και τη σύνθλιψή της στις μυλόπετρες ενός ιμπεριαλιστικού πολέμου, που όλο και εξυφαίνεται στην ευρύτερη περιοχή. Τη μειονότητα, καταπιεσμένη, εξαθλιωμένη, διασπαρμένη στην ξενιτιά, να εισπράττει –πρώτη αυτή- τη ρατσιστική και φασιστική βία των χρυσαυγήτικων συμμοριών. Τους μετανάστες στοιβαγμένους σε κέντρα κράτησης. Τη φτωχή αγροτιά, που δεν μπορεί να ζήσει από τη γη της και ξεκληρίζεται. Τους μικροεπαγγελματίες, που καταστρέφονται μαζικά και καθημερινά.
Η φτώχια έχει εγκατασταθεί σε όλες τις λαϊκές οικογένειες και η εξαθλίωση –που «περπατά» πολυάριθμη πλέον στους δρόμους- γιγαντώνεται κάτω από το βάρος των χαρατσιών και την ακρίβεια, αλλά και τον βομβαρδισμό των κοινωνικών κατακτήσεων. Των νοσοκομείων που διαλύονται, των γιατρών που δεν υπάρχουν, των φαρμάκων που ακριβαίνουν, των σχολείων που υπολειτουργούν, της σύνταξης που εξανεμίζεται.
Αυτό που μας ταλανίζει τα τελευταία χρόνια δε είναι το «χρέος», και η ανάγκη για «δημοσιονομική προσαρμογή και διαρθρωτικές αλλαγές».
• Είναι η επέλαση του ιμπεριαλισμού και η βαρβαρότητα του κεφαλαίου, έτσι όπως εξελίσσεται σε συνθήκες βαθειάς οικονομικής κρίσης του συστήματος και οξύτατου ανταγωνισμού των «αφεντάδων» του κόσμου (ΗΠΑ, ΕΕ, Ρωσία κλπ). Που υποδουλώνει λαούς και ερημώνει χώρες. Που ανάβει πολέμους και διαλύει περιοχές. Που καταστρέφει πλούτο και παραγωγικές δυνάμεις. Που γκρεμίζει κατακτήσεις και δικαιώματα εργαζομένων.
• Είναι η επίθεση του συστήματος έτσι όπως εκφράζεται σε μια χώρα εξαρτημένη (τη δικιά μας χώρα), σε μια χώρα όπου η αστική της τάξη έχει από γεννησιμιού της εξαρτήσει την ύπαρξη και εξουσία της από τους ξένους προστάτες. Χωρίς αυτούς δεν μπορεί να κάνει μπίζνες, να αναζητά ρόλους στην περιοχή, να ασκεί πολιτική εξουσία επάνω στο λαό. Γι αυτό και η κυβέρνησή της εφαρμόζει και θα συνεχίσει να εφαρμόζει την πολιτική του εξανδραποδισμού του λαού και του ξεπουλήματος του κοινωνικού πλούτου.
Τρία χρόνια τώρα, ο λαός μας αγωνίζεται και αντιστέκεται σ’ αυτήν την πολιτική. Όποτε του δόθηκε η δυνατότητα κατέβηκε κατά εκατοντάδες χιλιάδες στους δρόμους και στις απεργίες. Αντιμετώπισε με αποφασιστικότητα τα ΜΑΤ και τα χημικά. Ανέδειξε ελπιδοφόρα «κάστρα αγώνα», όπως αυτά της Χαλυβουργίας, της Κερατέας και της Χαλκιδικής. Επανειλημμένα ταρακούνησε το πολιτικό σκηνικό και έγινε εφιάλτης για το σύστημα.
Όμως παρόλα αυτά δεν κατόρθωσε να αλλάξει τους -σε βάρος του- συσχετισμούς και να ανακόψει την επίθεση. Τα εφόδια που απέκτησε μέσα από αυτούς τους αγώνες δεν είναι λίγα, όμως είναι φανερό ότι δεν αρκούν για να δοθεί η μάχη –η τόσο δύσκολη και μακρόχρονη- με αποτελεσματικούς όρους.
Γιατί απέναντι βρίσκεται ένα σύστημα που έχει αντιπαρατάξει όλο του το οπλοστάσιο, τους οικονομικούς, πολιτικούς, προπαγανδιστικούς και κατασταλτικούς του μηχανισμούς. Απέναντί του βρίσκεται η ντόπια ολιγαρχία και τα ξένα αφεντικά των ΗΠΑ και της ΕΕ, που απαιτούν χέρσα γη, υποταγμένο και εξαθλιωμένο λαό, και είναι αποφασισμένοι να φτάσουν μέχρι το τέλος.
Σ’ αυτή τη σκληρή ταξική αναμέτρηση δεν μπορούμε να πάμε με τους σημερινούς όρους.
- Με ένα εργατικό και λαϊκό κίνημα διαλυμένο και απονευρωμένο, μέσα από τη χρόνια κυριαρχία αστικών και ρεφορμιστικών δυνάμεων, που κηρύσσουν την ταξική συνεργασία και την υποταγή στο σύστημα.
- Πρέπει αυτή η κατάσταση να ανατραπεί. Χρειάζονται όργανα πάλης που να είναι στα χέρια της εργατικής τάξης, του λαού και της νεολαίας. Ταξικά σωματεία, μαζικοί και ζωντανοί σύλλογοι, επιτροπές αγώνα και πρωτοβουλίες αντίστασης σε πόλεις και γειτονιές. Που θα προωθούν το αγώνα, τη διεκδίκηση και την ανατροπή της πολιτικής του συστήματος.
- Δεν μπορούμε να πάμε με πολιτικές αντιλήψεις που υποτάσσονται -ανοιχτά ή καλυμμένα- στην «παντοδυναμία του συστήματος» και ανακυκλώνουν τις προτάσεις τους μέσα σ’ αυτό.
- Που αρνούνται τον καθοριστικό ρόλο της εξάρτησης και τα καθήκοντα που απορρέουν από αυτήν, αφήνοντας έδαφος στις διάφορες πατριδοκάπηλες εκδοχές.
- Που υπόσχονται αλλαγές και βελτίωση των όρων ζωής μέσα από εκλογικές διαδικασίες και «αριστερές κυβερνήσεις», μακριά από την ανάπτυξη κινήματος και χωρίς σύγκρουση –αλλά με συνεννόηση- με το κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό.
- Που βγάζουν επαναστατικές κορώνες και διακηρύξεις για «λαϊκή εξουσία», την ίδια στιγμή που αρνούνται τη μαζική, ενωτική, ταξική πάλη που είναι η μοναδική και απαραίτητη προϋπόθεση για να πάρει πραγματικά ο λαός την υπόθεση της ζωής του στα χέρια του.
Σ’ αυτή τη σκληρή ταξική αναμέτρηση πρέπει να πάμε με όρους μαζικού, ταξικού, πολιτικά συνειδητού και οργανωμένου κινήματος.
Είμαστε υποχρεωμένοι να δούμε κατάματα την πραγματικότητα. Τη βιαιότητα της επίθεσης, το ρόλο του ιμπεριαλισμού και της εξάρτησης, τους πραγματικούς ταξικούς συσχετισμούς. Χωρίς αυταπάτες για γρήγορες και εύκολες λύσεις. Χωρίς «εναλλακτικές προτάσεις» και «μεταβατικά προγράμματα» που αναπαράγουν λογικές διαχείρισης και δεν ευνοούν τη δημιουργία κινήματος. Με εμπιστοσύνη στο λαό και στις αστείρευτες δυνάμεις του. Μέσα στην ταξική πάλη και τους αγώνες. Να αναμετρηθούμε με τη βαρβαρότητα, να παλέψουμε για να συγκροτηθεί το κίνημα. Που θα ξεκινά από την αντίσταση και τη διεκδίκηση για να προχωρήσει στην ανατροπή των αρνητικών ταξικών συσχετισμών και να ανοίξει το δρόμο για μια ανεξάρτητη χώρα και μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση.
Αυτή η πολιτική κατεύθυνση είναι και πρέπει να γίνει υπόθεση (με ουσιαστικούς όρους), όλων των αγωνιστών, των νέων, των εργαζόμενων, των λαϊκών ανθρώπων, που φλέγονται από την ανάγκη να μετατρέψουν την οργή τους σε οργανωμένη, συλλογική πάλη, που θα συγκρούεται με τους εχθρούς του λαού, θα διεκδικεί και θα κατακτά νίκες.
Αυτή την κατεύθυνση θέλουμε να υπηρετήσουμε και στην Ξάνθη, προχωρώντας στη συγκρότηση μιας αριστερής κίνησης αντίστασης και αντιιμπεριαλιστικής πάλης. Που θα έχει το δικό της πολιτικό πλαίσιο, ανοιχτή και μέσω συνελεύσεων λειτουργία και παρέμβαση σε όλα τα τοπικά και κεντρικά ζητήματα. Που θα προωθεί την κοινή δράση και τον συντονισμό. Που δεν θα υποκαταστήσει ούτε θα δρα ανταγωνιστικά με υπάρχουσες τοπικές πρωτοβουλίες αντίστασης και πάλης, αλλά αντίθετα θα επιδιώκει τη διεύρυνση και αναβάθμισή τους με στόχο την ενίσχυση των λαϊκών αντιστάσεων και την μετατροπή τους σε ένα ισχυρό διεκδικητικό ρεύμα ικανό να βάλει φραγμό στην επίθεση του συστήματος.
Που θα είναι ανοιχτή σε πανελλαδικές συνεννοήσεις με κινήσεις που έχουν αντίστοιχο πολιτικό πλαίσιο και στόχους, θα παρακολουθεί, θα συντονίζεται και θα συμμετέχει στο δίκτυο σχημάτων και πρωτοβουλιών που δημιουργείται στα πλαίσια της Πρωτοβουλίας για μια Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία (ΠΑΑΣ).
Παρά την «κινηματική απραξία» που ζούμε τον τελευταίο χρόνο, μια σειρά από διεργασίες γίνονται μέσα στους εργαζόμενους και τη νεολαία, η οργή και η αγανάκτηση συσσωρεύεται και το κύμα της λαϊκής οργής «αργά ή γρήγορα» θα ξεσπάσει. Ας συμβάλουμε κι εμείς σ’ αυτό, ας ετοιμαστούμε να το υποδεχθούμε!!
31-5-2013
