Την Κυριακή 10/03 πραγματοποιήθηκε η πρώτη συνάντηση για την
δημιουργία μετώπου αντιιμπεριαλιστικής πάλης στην Λάρισα. Το όλο
εγχείρημα κρίνεται επιτυχημένο τόσο από την προσέλευση κόσμου, όσο και
από την συμμετοχή αυτού στην συζήτηση που ακολούθησε. Από τις
παρεμβάσεις συναγωνιστών στη εκδήλωση, έγινε φανερό ότι υπάρχει
έντονος προβληματισμός για το πως κινούμαστε από εδώ και πέρα και το πως
συγκροτούμε των αγώνα μας κόντρα στης λογικές διαχείρισης και
ηττοπάθειας.
Με σύμφωνη γνώμη όλων των παρευρισκόμενων αποφασίστηκε η συγκρότηση της Ταξικής Αντιιμπεριαλιστικής Κίνησης και υιοθετήθηκε το ποιο κάτω πολιτικό πλαίσιο:
Για όσους πανηγύριζαν με την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης σφυρίζοντας στον ρυθμό του άνεμου της αλλαγής, για όσους είχαν πιστέψει στο ιδεολόγημα του τέλους της ιστορίας και της αρχής του χρυσού αιώνα του καπιταλισμού, ο οποίος απαλλαγμένος από τα κόκκινα βαρίδια θα τραβούσε το δρόμο της ανάπτυξης και της ευφορίας, η πραγματικότητα αποδείχτηκε πολύ σκληρή. Για την ακρίβεια οι πρώτες αράδες στην νέα λαμπρή τους εποχή γραφτήκαν με μερικούς πολέμους, την εξαθλίωση ολόκληρων πληθυσμών και χωρών και τώρα στα στερνά με την ακόμα πιο λυσσασμένη, απροκάλυπτη επίθεση του ιμπεριαλισμού, την ισοπέδωση δικαιωμάτων και κατακτήσεων, που τελικά δεν ήταν μέσα στο πανέρι με τα εύγευστα φρούτα του καπιταλισμού – το πανέρι αυτό είναι μικρό και το κρατάνε λίγοι- αλλά αποτέλεσμα των αγώνων και των θυσιών των λαών.
Τι αντιμετωπίζουν ο λαός και οι εργαζόμενοι σήμερα.
Εάν κανείς εξετάσει την σημερινή κατάσταση πραγμάτων, σε σύγκριση με εκείνη πριν από είκοσι χρόνια, χωρίς της φιοριτούρες και τα στολίδια που μας πλασάρουν οι υποστηρικτές αυτού του συστήματος, θα διαπιστώσει πως σε όλα τα γεωγραφικά μήκη και πλάτη η ζωή της μεγάλης πλειοψηφίας των ανθρώπων έχει αλλάξει δραματικά προς το χειρότερο. Και αυτό δεν αφορά μονάχα χώρες και λαούς που βρίσκονται στις πιο υποανάπτυκτες ή εμπόλεμες ζώνες του πλανήτη. Οι συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης έχουν αγγίξει και τους λαούς των αναπτυγμένων χωρών. Η φτώχεια, η ανεργία και η εξαθλίωση εξαπλώνονται στις καπιταλιστικές μητροπόλεις και αποτελούν σκληρή πραγματικότητα για όλο και περισσότερους εργαζόμενους. Στο πλαίσιο αυτών των εξελίξεων ο λαός μας δέχεται μια άνευ προηγούμενου επίθεση. Μια επίθεση που έχει οδηγήσει στην εξαθλίωση και στη συμπίεση προς τα κάτω, της μεγαλύτερης μερίδας του λαού, εργαζόμενους, μετανάστες, συνταξιούχους και νέους στη χώρα. Μια επίθεση που διαψεύδει όσους τα προηγούμενα χρόνια προσπαθούσαν να μας αποκοιμίσουν με παραμύθια για την ισχυρή Ελλάδα και για τον ρόλο της σαν μέρος της «λύσης» στη περιοχή των Βαλκανίων.
Τα χαρακτηριστικά της κρίσης. Η διεθνής κατάσταση.
Η κρίση του καπιταλισμού παρουσιάζεται ως «κρίση χρέους». Και με τη σειρά της η επίθεση στα δικαιώματα και εισοδήματα των λαών και εργαζόμενων μαζών πλασάρεται ως «προσπάθεια τακτοποίησης του χρέους». Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια κρίση συστημική. Ο καπιταλισμός έχει μπει σε μια περίοδο καταστροφής παραγωγικών δυνάμεων, προκειμένου να διαχειριστεί τις αντιφάσεις που έχει δημιουργήσει την προηγούμενη περίοδο. Η υποχώρηση του λαϊκού παράγοντα από την αρένα της ιστορίας, οδήγησε σε έναν αγώνα μεγιστοποίησης του κέρδους για το κεφάλαιο και ταυτόχρονα ανέβασε τον ανταγωνισμό σε πρωτοφανή επίπεδα, αφού οι ιμπεριαλιστές πίστεψαν πως πλέον είναι οι κυρίαρχοι του παιχνιδιού. Τόσο που αυτή τη στιγμή οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις αντιμετωπίζουν σοβαρό πρόβλημα αγορών. Πρόβλημα που ο καθένας τους προσπαθεί να λύσει εξασφαλίζοντας αγορές για να διοχετεύσει το υπερπαραγόμενο προϊόν του, με όποια μέσα έχει και μπορεί. Από τα χρηματιστήρια και το «καθαρά οικονομικό» πεδίο αντιπαράθεσης, μέχρι τις επεμβάσεις και τους πολέμους στην περιφέρεια. Τόσο τα «μνημόνια» που επιβάλλονται σε εξαρτημένες χώρες, όσο και η όξυνση των πολεμικών συγκρούσεων ιδιαίτερα στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, αποτελούν έκφραση της προσπάθειας των ιμπεριαλιστών να λύσει ο καθένας το «πρόβλημα του» σε βάρος των ανταγωνιστών του. Η εκτίναξη του χρέους των φτωχότερων και εξαρτημένων από τον ιμπεριαλισμό χωρών, όπως η Ελλάδα, είναι αποτέλεσμα της κρίσης και όχι αιτία της. Αλλά αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία να διαπιστώσουμε από όλα αυτά, είναι ότι η κρίση αυτή δεν θα «περάσει» από μόνη της. Η φάση στην οποία έχει μπει το σύστημα είναι μονόδρομος προς την καταστροφή εκατομμυρίων ανθρώπων και η μόνη διέξοδος είναι να ξαναμπούν οι λαοί στο προσκήνιο της ιστορίας.
Πώς διαμορφώνεται η κατάσταση στη χώρα.
Τα νέα δεινά του λαού μας είναι αποτέλεσμα της κρίσης και του λυσσαλέου ανταγωνισμού ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές. Η αφαίμαξη πλούτου από τη χώρα και το λαό, η επιβολή των πιο βάρβαρων εργασιακών όρων, προωθούνται για να ενισχυθούν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της Δύσης (ΗΠΑ, ΕΕ) στον ανταγωνισμό τους με την Ανατολή (Κίνα, Ρωσία) και τις αναδυόμενες δυνάμεις (Ινδίες, Βραζιλία). Την ίδια στιγμή Ευρωπαίοι και Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές βρίσκονται σε διαρκή μεταξύ τους αντιπαράθεση για το ποιος θα καθορίσει τους όρους των Μνημονίων και άρα ποιος θα βγει πιο ωφελημένος, τόσο οικονομικά όσο και γεωπολιτικά. Και η εξαρτημένη Ελληνική αστική τάξη προσπαθεί να «χωρέσει» μέσα στο νέο πλαίσιο που διαμορφώνεται στη χώρα, φορτώνοντας και τα δικά της σπασμένα στην πλάτη του εργαζόμενου κόσμου. Για να εξυπηρετηθούν τα αδιέξοδα του συστήματος λοιπόν διαρρηγνύεται ο κοινωνικός ιστός, τα μικροαστικά στρώματα διαλύονται, εκατομμύρια στέλνονται στην ανεργία και, όσοι ακόμα δουλεύουν, στην εξαθλίωση με μισθούς πείνας. Η κατάσταση που διαμορφώνεται έχει προκαλέσει αναταραχή και έχει σπρώξει τον κόσμο στο δρόμο, ακόμα και στρώματα και ανθρώπους που ουδέποτε ως τώρα είχαν κινητοποιηθεί. Τα αστικά επιχειρήματα για όλο και μεγαλύτερο μέρος του λαού έχουν αρχίσει να ξεθωριάζουν και φυσικά το σύστημα και τα κόμματά του έχουν όλο και μεγαλύτερη αδυναμία να κατευθύνουν τις μάζες, πράγμα που έχει ήδη εκφραστεί και στην πολιτική κρίση που φάνηκε στις τελευταίες εκλογές. Η νέα κατάσταση και τα μέτρα που οδηγούν σε αυτή δεν μπορεί να επιβληθούν παρά μόνο με την «πειθώ» της καταστολής. Σε αυτή τη βάση το σύστημα προωθεί τον εκφασισμό, τρομοκρατεί και χτυπά τις κινητοποιήσεις, ποινικοποιεί αγώνες και αβαντάρει τη Χρυσή Αυγή.
Υπάρχει διέξοδος για το λαό και τους εργαζόμενους; Σε ποια κατεύθυνση;
Οι απαντήσεις και στα δύο αυτά ερωτήματα ποικίλουν στα πλαίσια του κόσμου που αγωνίζεται, τόσο όσο και στα πλαίσια των αριστερών και αγωνιστικών σχηματισμών. Χοντρικά και ως προς το πρώτο ερώτημα, οι απόψεις που κυκλοφορούν χωρίζονται σε αυτές που συντάσσονται γενικά με το όχι και αυτές που συντάσσονται γενικά με το ναι. Όλες οι προτάσεις για διαχείριση της φτώχειας στη βάση της «αλληλεγγύης» ή οι προτάσεις «αυτοδιαχείρισης» της κρίσης που ο καπιταλισμός σπρώχνει στις πλάτες του λαού, στην πραγματικότητα αποτελούν μια αποδοχή της υπάρχουσας κατάστασης. Έχουν στη ρίζα τους το δέος απέναντι στην παντοδυναμία του συστήματος που «δίνει μόνο όταν θέλει». Υποτιμούν τους λαϊκούς και εργατικούς αγώνες και ξεχνούν ότι όλα τα δικαιώματα αποτελούν κατακτήσεις του κινήματος και όχι «παραχωρήσεις» του κεφαλαίου. Προκύπτουν στη βάση πολιτικών θεωρήσεων που δεν βλέπουν διέξοδο για το λαό και τους εργάτες, παρά μόνο την προσαρμογή στα νέα δεδομένα του καπιταλισμού με όσο το δυνατόν λιγότερο «αιματηρές» συνέπειες. Από την άλλη μεριά δεν απέχουν πολύ από αυτή τη λογική και οι «αριστερές κυβερνητικές λύσεις» που θα καταφέρουν από τη μια να μη θιχτούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου, να μην διαταραχτεί το σύστημα της εξάρτησης και από την άλλη να δώσουν λύση στο λαό. Λύσεις «εντός της ΕΕ», μετά από «επαναδιαπραγμάτευση με τους δανειστές», ή με «εθνικοποίηση τραπεζών» και «εργατική διαχείριση» των εργοστασίων που το κεφάλαιο κλείνει. Στην καλύτερη περίπτωση όταν δεν μπλοκάρουν τις κινητοποιήσεις τις μετατρέπουν σε καρικατούρες, αφού παραπέμπουν το ζήτημα σε μια «άλλη κυβέρνηση» και ενισχύουν τη λογική της ανάθεσης, μετατρέποντας τους «αριστερούς αγωνιστές» σε «αριστερούς ψηφοφόρους».
Διέξοδος υπάρχει για το λαό και την εργατιά σε αντίθεση με την καπιταλιστική αστική τάξη, κόντρα στις επιλογές της και τους ιμπεριαλιστές πάτρωνές της, έξω από την ΕΕ και τους ιμπεριαλιστικούς σχηματισμούς. Δεν υπάρχει και δεν πρόκειται να υπάρξει κοινή κατάσταση, κοινό συμφέρον ή και οποιαδήποτε κοινή πορεία ανάμεσα σε κεφάλαιο και λαό που να μπορεί να εξασφαλίσει στοιχειώδεις όρους αξιοπρεπούς ζωής για τις μάζες. Η εξασφάλιση κι αυτών έστω, των στοιχειωδών όρων αξιοπρεπούς ζωής, περνάει μέσα από την πολιτική σύγκρουση με τον ιμπεριαλισμό, τον εγχώριο καπιταλισμό και το σύστημα της εξάρτησης. Πρώτα από όλα αυτή η αλήθεια πρέπει να γίνει πλατιά συνείδηση στις αγωνιζόμενες μάζες. Είναι προϋπόθεση για οποιαδήποτε επιτυχία του κινήματος. Και δεν είναι καθόλου τυχαία η επιμονή που δείχνουν οι υπηρέτες του συστήματος (από τα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια, μέχρι τους εθνικιστές της Χρυσής Αυγής) να παρουσιάζουν την κρίση και τα προβλήματα του καπιταλισμού όσο και τα δεινά του λαού ως μια λίγο-πολύ κοινή κατάσταση και μοίρα του έθνους ή της χώρας συνολικά. Αν η αντίθεση ανάμεσα στα συμφέροντα του λαού και του ντόπιου καπιταλισμού δεν γίνει καθαρή στις γραμμές των αγωνιζόμενων, τότε δεν θα πάμε πουθενά. Σε αυτό το πολιτικό ζήτημα θα πρέπει να συμβάλλουμε με μεγάλη επιμονή.
Την ίδια στιγμή θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η επίθεση που δέχονται οι εργαζόμενες μάζες ξεκινάει και στηρίζεται από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Με μια φράση η πολιτική αφαίρεσης δικαιωμάτων και πλούτου από τις εργαζόμενες και λαϊκές μάζες στη χώρα, συμπυκνώνεται και ταυτόχρονα περνάει μέσα από τα μνημόνια. Αντίστοιχα στο πεδίο του πολιτικού αγώνα, ο στόχος της ανατροπής των μνημονίων συμπυκνώνει καταρχήν την κατεύθυνση υπεράσπισης των δικαιωμάτων των μαζών και της αντίστασης στη βαρβαρότητα του συστήματος. Το πλάτεμα αυτής της πάλης με όσο το δυνατόν περισσότερες λαϊκές δυνάμεις και το βάθεμα της πολιτικής σύγκρουσης με το σύστημα και τις κυβερνήσεις του, μπορεί να ανοίξει διεξόδους για το λαό και τους εργάτες. Πρέπει να δυναμώσει στο κίνημα ένα ρεύμα αγωνιστών που δεν θα συμμερίζονται τις ανάγκες, τα όρια και τα βαρίδια του καπιταλισμού. Που θα κινούνται στη λογική εξυπηρέτησης των συμφερόντων των λαϊκών και εργατικών μαζών. Απαλλαγμένων τόσο από αταξικές θεωρήσεις ή θεωρίες «ταξικής συνεργασίας», όσο και από περιχαρακώσεις και υποτίμηση των μαζών που «δεν ψηφίζουν σωστά».
Ιδιαίτερα για την πόλη της Λάρισας.
Για την περιοχή της Λάρισας νευραλγικό θέμα είναι το αγροτικό, όπως έχει αναδειχθεί στην επικαιρότητα και μετά τις τελευταίες κινητοποιήσεις. Τα μέτρα της κυβέρνησης, της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ., τα απανωτά μνημόνια και η «Κοινή Αγροτική Πολιτική», έχουν οδηγήσει στη φτώχεια και την εξαθλίωση, χιλιάδες φτωχομεσαίους αγρότες. Η εκτίναξη του κόστους παραγωγής στα ύψη σε συνδυασμό με τις συνεχώς μειούμενες τιμές των αγροτικών προϊόντων, οι περικοπές των δανείων, τα χαράτσια σε ΔΕΗ, ΟΓΑ, γεωτρήσεις, τα νέα αντιαγροτικά μέτρα, που εισήγαγε το «Μνημόνιο 3», το νέο φορολογικό νομοσχέδιο, κάνουν τη ζωή της φτωχομεσαίας αγροτιάς, δυσβάσταχτη, ενώ παράλληλα συνεχίζεται γοργά η διαδικασία ξεκληρίσματος τους, με βάση το αγροτοκτόνο «Μητρώο Αγροτών και Γεωργικών Επιχειρήσεων» και τον επικείμενο κίνδυνο κατάσχεσης ενός σημαντικού μέρους της υποθηκευμένης γης προς την ΑΤΕ, η οποία εξαγοράστηκε ήδη από την Τράπεζα Πειραιώς και ξένους επιχειρηματίες.
Οι δανειακές δεσμεύσεις προς τα ξένα ιμπεριαλιστικά κέντρα, υποχρεώνουν την κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας», να προχωρήσει στον αφανισμό των φτωχομεσαίων αγροτικών νοικοκυριών προκειμένου να αρπάξει τη γη τους και να ξεπουλήσει το χερσαίο, εναέριο και ορυκτό πλούτο της, για φωτοβολταϊκές, αιολικές και εξορυκτικές εγκαταστάσεις στο ξένο μονοπωλιακό κεφάλαιο.
Μια ακόμα μεγάλη πληγή είναι η ανεργία που έχει οδηγήσει χιλιάδες εργαζόμενους και τις οικογένειες τους στη ανέχεια και την εξαθλίωση. Ιδιαίτερη αναφορά σε σχέση με το θέμα αυτό πρέπει να γίνει για τον χώρο της οικοδομής, ο οποίος ήταν από τους πρώτους που επλήγησαν. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα ένας από τους ποιο μαχητικούς και συνειδητοποιημένους εργατικούς κλάδους να είναι αυτή την στιγμή σε πλήρη αποσυγκρότηση και διάλυση. Βέβαια η «ζημία» στους οικοδόμους είχε προηγηθεί της κρίσης καθώς πολλοί ήταν οι καλοθελητές του συστήματος, που στα χρόνια του εθνικού πυρετού των ολυμπιακών αγώνων, είχαν φροντίσει να τους διασπάσουν σε Έλληνες και μετανάστες και παίζοντας πάνω σε αυτό το δίπολο να ναρκοθετήσουν κατακτήσεις και δικαιώματα του κλάδου.
Βαρύτητα θα πρέπει να δοθεί και στο ζήτημα της σπουδάζουσας νεολαίας. Η κινητικότητα που αυτή την στιγμή υπάρχει στον χώρο του ΤΕΙ με το σχέδιο ΑΘΗΝΑ, πρέπει να αξιοποιηθεί για να ανατρέψουμε ένα αρνητικό-αντιδραστικό κλίμα, που έχει παγιωθεί εδώ και χρόνια. Πρέπει να προσπαθήσουμε να αναδείξουμε ότι οι πρόσφατες αλλαγές στον χώρο της εκπαίδευσης είναι ακόμα ένα χτύπημα ανάμεσα στα πολλά (κατάργηση δωρεάν συγγραμμάτων, κατάργηση σίτισης και στέγασης, προετοιμασία διδάκτρων και διαγραφών…) ενάντια στο δικαίωμα στις σπουδές για τα παιδιά του λαού και η μόνη πραγματική απάντηση της νεολαίας είναι ο μαζικός ανυποχώρητος αγώνας εναντία στην εφαρμοζόμενη πολιτική.
Τι μπορούμε και πρέπει να κάνουμε.
Όλα τα προηγούμενα μας ώθησαν στο να πάρουμε την πρωτοβουλία για την συγκρότηση ενός αντιιμπεριαλιστικού μετώπου πάλης. Ξέρουμε πως το εγχείρημα είναι δύσκολο. Ξέρουμε πως το ζήτημα του ιμπεριαλισμού δεν είναι από αυτά που πουλά στην «πιάτσα» και ότι δε παζαρεύουμε, όπως άλλοι, ευχάριστα και ανέξοδα όνειρα για την ανάκτηση χαμένων παραδείσων. Τα ξέρουμε όλα αυτά και για αυτό είμαστε αποφασισμένοι και αισιόδοξοι. Γιατί δεν υπάρχει άλλος δρόμος από τον δρόμο του αγώνα και της πάλης για να χαράξουμε το μέλλον μας κόντρα στο μέλλον που μας ετοιμάζουν.
Με σύμφωνη γνώμη όλων των παρευρισκόμενων αποφασίστηκε η συγκρότηση της Ταξικής Αντιιμπεριαλιστικής Κίνησης και υιοθετήθηκε το ποιο κάτω πολιτικό πλαίσιο:
Πολιτικό πλαίσιο Ταξικής Αντιιμπεριαλιστικής Κίνησης.
Λίγα λογία για αρχή…Για όσους πανηγύριζαν με την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης σφυρίζοντας στον ρυθμό του άνεμου της αλλαγής, για όσους είχαν πιστέψει στο ιδεολόγημα του τέλους της ιστορίας και της αρχής του χρυσού αιώνα του καπιταλισμού, ο οποίος απαλλαγμένος από τα κόκκινα βαρίδια θα τραβούσε το δρόμο της ανάπτυξης και της ευφορίας, η πραγματικότητα αποδείχτηκε πολύ σκληρή. Για την ακρίβεια οι πρώτες αράδες στην νέα λαμπρή τους εποχή γραφτήκαν με μερικούς πολέμους, την εξαθλίωση ολόκληρων πληθυσμών και χωρών και τώρα στα στερνά με την ακόμα πιο λυσσασμένη, απροκάλυπτη επίθεση του ιμπεριαλισμού, την ισοπέδωση δικαιωμάτων και κατακτήσεων, που τελικά δεν ήταν μέσα στο πανέρι με τα εύγευστα φρούτα του καπιταλισμού – το πανέρι αυτό είναι μικρό και το κρατάνε λίγοι- αλλά αποτέλεσμα των αγώνων και των θυσιών των λαών.
Τι αντιμετωπίζουν ο λαός και οι εργαζόμενοι σήμερα.
Εάν κανείς εξετάσει την σημερινή κατάσταση πραγμάτων, σε σύγκριση με εκείνη πριν από είκοσι χρόνια, χωρίς της φιοριτούρες και τα στολίδια που μας πλασάρουν οι υποστηρικτές αυτού του συστήματος, θα διαπιστώσει πως σε όλα τα γεωγραφικά μήκη και πλάτη η ζωή της μεγάλης πλειοψηφίας των ανθρώπων έχει αλλάξει δραματικά προς το χειρότερο. Και αυτό δεν αφορά μονάχα χώρες και λαούς που βρίσκονται στις πιο υποανάπτυκτες ή εμπόλεμες ζώνες του πλανήτη. Οι συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης έχουν αγγίξει και τους λαούς των αναπτυγμένων χωρών. Η φτώχεια, η ανεργία και η εξαθλίωση εξαπλώνονται στις καπιταλιστικές μητροπόλεις και αποτελούν σκληρή πραγματικότητα για όλο και περισσότερους εργαζόμενους. Στο πλαίσιο αυτών των εξελίξεων ο λαός μας δέχεται μια άνευ προηγούμενου επίθεση. Μια επίθεση που έχει οδηγήσει στην εξαθλίωση και στη συμπίεση προς τα κάτω, της μεγαλύτερης μερίδας του λαού, εργαζόμενους, μετανάστες, συνταξιούχους και νέους στη χώρα. Μια επίθεση που διαψεύδει όσους τα προηγούμενα χρόνια προσπαθούσαν να μας αποκοιμίσουν με παραμύθια για την ισχυρή Ελλάδα και για τον ρόλο της σαν μέρος της «λύσης» στη περιοχή των Βαλκανίων.
Τα χαρακτηριστικά της κρίσης. Η διεθνής κατάσταση.
Η κρίση του καπιταλισμού παρουσιάζεται ως «κρίση χρέους». Και με τη σειρά της η επίθεση στα δικαιώματα και εισοδήματα των λαών και εργαζόμενων μαζών πλασάρεται ως «προσπάθεια τακτοποίησης του χρέους». Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια κρίση συστημική. Ο καπιταλισμός έχει μπει σε μια περίοδο καταστροφής παραγωγικών δυνάμεων, προκειμένου να διαχειριστεί τις αντιφάσεις που έχει δημιουργήσει την προηγούμενη περίοδο. Η υποχώρηση του λαϊκού παράγοντα από την αρένα της ιστορίας, οδήγησε σε έναν αγώνα μεγιστοποίησης του κέρδους για το κεφάλαιο και ταυτόχρονα ανέβασε τον ανταγωνισμό σε πρωτοφανή επίπεδα, αφού οι ιμπεριαλιστές πίστεψαν πως πλέον είναι οι κυρίαρχοι του παιχνιδιού. Τόσο που αυτή τη στιγμή οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις αντιμετωπίζουν σοβαρό πρόβλημα αγορών. Πρόβλημα που ο καθένας τους προσπαθεί να λύσει εξασφαλίζοντας αγορές για να διοχετεύσει το υπερπαραγόμενο προϊόν του, με όποια μέσα έχει και μπορεί. Από τα χρηματιστήρια και το «καθαρά οικονομικό» πεδίο αντιπαράθεσης, μέχρι τις επεμβάσεις και τους πολέμους στην περιφέρεια. Τόσο τα «μνημόνια» που επιβάλλονται σε εξαρτημένες χώρες, όσο και η όξυνση των πολεμικών συγκρούσεων ιδιαίτερα στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, αποτελούν έκφραση της προσπάθειας των ιμπεριαλιστών να λύσει ο καθένας το «πρόβλημα του» σε βάρος των ανταγωνιστών του. Η εκτίναξη του χρέους των φτωχότερων και εξαρτημένων από τον ιμπεριαλισμό χωρών, όπως η Ελλάδα, είναι αποτέλεσμα της κρίσης και όχι αιτία της. Αλλά αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία να διαπιστώσουμε από όλα αυτά, είναι ότι η κρίση αυτή δεν θα «περάσει» από μόνη της. Η φάση στην οποία έχει μπει το σύστημα είναι μονόδρομος προς την καταστροφή εκατομμυρίων ανθρώπων και η μόνη διέξοδος είναι να ξαναμπούν οι λαοί στο προσκήνιο της ιστορίας.
Πώς διαμορφώνεται η κατάσταση στη χώρα.
Τα νέα δεινά του λαού μας είναι αποτέλεσμα της κρίσης και του λυσσαλέου ανταγωνισμού ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές. Η αφαίμαξη πλούτου από τη χώρα και το λαό, η επιβολή των πιο βάρβαρων εργασιακών όρων, προωθούνται για να ενισχυθούν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της Δύσης (ΗΠΑ, ΕΕ) στον ανταγωνισμό τους με την Ανατολή (Κίνα, Ρωσία) και τις αναδυόμενες δυνάμεις (Ινδίες, Βραζιλία). Την ίδια στιγμή Ευρωπαίοι και Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές βρίσκονται σε διαρκή μεταξύ τους αντιπαράθεση για το ποιος θα καθορίσει τους όρους των Μνημονίων και άρα ποιος θα βγει πιο ωφελημένος, τόσο οικονομικά όσο και γεωπολιτικά. Και η εξαρτημένη Ελληνική αστική τάξη προσπαθεί να «χωρέσει» μέσα στο νέο πλαίσιο που διαμορφώνεται στη χώρα, φορτώνοντας και τα δικά της σπασμένα στην πλάτη του εργαζόμενου κόσμου. Για να εξυπηρετηθούν τα αδιέξοδα του συστήματος λοιπόν διαρρηγνύεται ο κοινωνικός ιστός, τα μικροαστικά στρώματα διαλύονται, εκατομμύρια στέλνονται στην ανεργία και, όσοι ακόμα δουλεύουν, στην εξαθλίωση με μισθούς πείνας. Η κατάσταση που διαμορφώνεται έχει προκαλέσει αναταραχή και έχει σπρώξει τον κόσμο στο δρόμο, ακόμα και στρώματα και ανθρώπους που ουδέποτε ως τώρα είχαν κινητοποιηθεί. Τα αστικά επιχειρήματα για όλο και μεγαλύτερο μέρος του λαού έχουν αρχίσει να ξεθωριάζουν και φυσικά το σύστημα και τα κόμματά του έχουν όλο και μεγαλύτερη αδυναμία να κατευθύνουν τις μάζες, πράγμα που έχει ήδη εκφραστεί και στην πολιτική κρίση που φάνηκε στις τελευταίες εκλογές. Η νέα κατάσταση και τα μέτρα που οδηγούν σε αυτή δεν μπορεί να επιβληθούν παρά μόνο με την «πειθώ» της καταστολής. Σε αυτή τη βάση το σύστημα προωθεί τον εκφασισμό, τρομοκρατεί και χτυπά τις κινητοποιήσεις, ποινικοποιεί αγώνες και αβαντάρει τη Χρυσή Αυγή.
Υπάρχει διέξοδος για το λαό και τους εργαζόμενους; Σε ποια κατεύθυνση;
Οι απαντήσεις και στα δύο αυτά ερωτήματα ποικίλουν στα πλαίσια του κόσμου που αγωνίζεται, τόσο όσο και στα πλαίσια των αριστερών και αγωνιστικών σχηματισμών. Χοντρικά και ως προς το πρώτο ερώτημα, οι απόψεις που κυκλοφορούν χωρίζονται σε αυτές που συντάσσονται γενικά με το όχι και αυτές που συντάσσονται γενικά με το ναι. Όλες οι προτάσεις για διαχείριση της φτώχειας στη βάση της «αλληλεγγύης» ή οι προτάσεις «αυτοδιαχείρισης» της κρίσης που ο καπιταλισμός σπρώχνει στις πλάτες του λαού, στην πραγματικότητα αποτελούν μια αποδοχή της υπάρχουσας κατάστασης. Έχουν στη ρίζα τους το δέος απέναντι στην παντοδυναμία του συστήματος που «δίνει μόνο όταν θέλει». Υποτιμούν τους λαϊκούς και εργατικούς αγώνες και ξεχνούν ότι όλα τα δικαιώματα αποτελούν κατακτήσεις του κινήματος και όχι «παραχωρήσεις» του κεφαλαίου. Προκύπτουν στη βάση πολιτικών θεωρήσεων που δεν βλέπουν διέξοδο για το λαό και τους εργάτες, παρά μόνο την προσαρμογή στα νέα δεδομένα του καπιταλισμού με όσο το δυνατόν λιγότερο «αιματηρές» συνέπειες. Από την άλλη μεριά δεν απέχουν πολύ από αυτή τη λογική και οι «αριστερές κυβερνητικές λύσεις» που θα καταφέρουν από τη μια να μη θιχτούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου, να μην διαταραχτεί το σύστημα της εξάρτησης και από την άλλη να δώσουν λύση στο λαό. Λύσεις «εντός της ΕΕ», μετά από «επαναδιαπραγμάτευση με τους δανειστές», ή με «εθνικοποίηση τραπεζών» και «εργατική διαχείριση» των εργοστασίων που το κεφάλαιο κλείνει. Στην καλύτερη περίπτωση όταν δεν μπλοκάρουν τις κινητοποιήσεις τις μετατρέπουν σε καρικατούρες, αφού παραπέμπουν το ζήτημα σε μια «άλλη κυβέρνηση» και ενισχύουν τη λογική της ανάθεσης, μετατρέποντας τους «αριστερούς αγωνιστές» σε «αριστερούς ψηφοφόρους».
Διέξοδος υπάρχει για το λαό και την εργατιά σε αντίθεση με την καπιταλιστική αστική τάξη, κόντρα στις επιλογές της και τους ιμπεριαλιστές πάτρωνές της, έξω από την ΕΕ και τους ιμπεριαλιστικούς σχηματισμούς. Δεν υπάρχει και δεν πρόκειται να υπάρξει κοινή κατάσταση, κοινό συμφέρον ή και οποιαδήποτε κοινή πορεία ανάμεσα σε κεφάλαιο και λαό που να μπορεί να εξασφαλίσει στοιχειώδεις όρους αξιοπρεπούς ζωής για τις μάζες. Η εξασφάλιση κι αυτών έστω, των στοιχειωδών όρων αξιοπρεπούς ζωής, περνάει μέσα από την πολιτική σύγκρουση με τον ιμπεριαλισμό, τον εγχώριο καπιταλισμό και το σύστημα της εξάρτησης. Πρώτα από όλα αυτή η αλήθεια πρέπει να γίνει πλατιά συνείδηση στις αγωνιζόμενες μάζες. Είναι προϋπόθεση για οποιαδήποτε επιτυχία του κινήματος. Και δεν είναι καθόλου τυχαία η επιμονή που δείχνουν οι υπηρέτες του συστήματος (από τα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια, μέχρι τους εθνικιστές της Χρυσής Αυγής) να παρουσιάζουν την κρίση και τα προβλήματα του καπιταλισμού όσο και τα δεινά του λαού ως μια λίγο-πολύ κοινή κατάσταση και μοίρα του έθνους ή της χώρας συνολικά. Αν η αντίθεση ανάμεσα στα συμφέροντα του λαού και του ντόπιου καπιταλισμού δεν γίνει καθαρή στις γραμμές των αγωνιζόμενων, τότε δεν θα πάμε πουθενά. Σε αυτό το πολιτικό ζήτημα θα πρέπει να συμβάλλουμε με μεγάλη επιμονή.
Την ίδια στιγμή θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η επίθεση που δέχονται οι εργαζόμενες μάζες ξεκινάει και στηρίζεται από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Με μια φράση η πολιτική αφαίρεσης δικαιωμάτων και πλούτου από τις εργαζόμενες και λαϊκές μάζες στη χώρα, συμπυκνώνεται και ταυτόχρονα περνάει μέσα από τα μνημόνια. Αντίστοιχα στο πεδίο του πολιτικού αγώνα, ο στόχος της ανατροπής των μνημονίων συμπυκνώνει καταρχήν την κατεύθυνση υπεράσπισης των δικαιωμάτων των μαζών και της αντίστασης στη βαρβαρότητα του συστήματος. Το πλάτεμα αυτής της πάλης με όσο το δυνατόν περισσότερες λαϊκές δυνάμεις και το βάθεμα της πολιτικής σύγκρουσης με το σύστημα και τις κυβερνήσεις του, μπορεί να ανοίξει διεξόδους για το λαό και τους εργάτες. Πρέπει να δυναμώσει στο κίνημα ένα ρεύμα αγωνιστών που δεν θα συμμερίζονται τις ανάγκες, τα όρια και τα βαρίδια του καπιταλισμού. Που θα κινούνται στη λογική εξυπηρέτησης των συμφερόντων των λαϊκών και εργατικών μαζών. Απαλλαγμένων τόσο από αταξικές θεωρήσεις ή θεωρίες «ταξικής συνεργασίας», όσο και από περιχαρακώσεις και υποτίμηση των μαζών που «δεν ψηφίζουν σωστά».
Ιδιαίτερα για την πόλη της Λάρισας.
Για την περιοχή της Λάρισας νευραλγικό θέμα είναι το αγροτικό, όπως έχει αναδειχθεί στην επικαιρότητα και μετά τις τελευταίες κινητοποιήσεις. Τα μέτρα της κυβέρνησης, της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ., τα απανωτά μνημόνια και η «Κοινή Αγροτική Πολιτική», έχουν οδηγήσει στη φτώχεια και την εξαθλίωση, χιλιάδες φτωχομεσαίους αγρότες. Η εκτίναξη του κόστους παραγωγής στα ύψη σε συνδυασμό με τις συνεχώς μειούμενες τιμές των αγροτικών προϊόντων, οι περικοπές των δανείων, τα χαράτσια σε ΔΕΗ, ΟΓΑ, γεωτρήσεις, τα νέα αντιαγροτικά μέτρα, που εισήγαγε το «Μνημόνιο 3», το νέο φορολογικό νομοσχέδιο, κάνουν τη ζωή της φτωχομεσαίας αγροτιάς, δυσβάσταχτη, ενώ παράλληλα συνεχίζεται γοργά η διαδικασία ξεκληρίσματος τους, με βάση το αγροτοκτόνο «Μητρώο Αγροτών και Γεωργικών Επιχειρήσεων» και τον επικείμενο κίνδυνο κατάσχεσης ενός σημαντικού μέρους της υποθηκευμένης γης προς την ΑΤΕ, η οποία εξαγοράστηκε ήδη από την Τράπεζα Πειραιώς και ξένους επιχειρηματίες.
Οι δανειακές δεσμεύσεις προς τα ξένα ιμπεριαλιστικά κέντρα, υποχρεώνουν την κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας», να προχωρήσει στον αφανισμό των φτωχομεσαίων αγροτικών νοικοκυριών προκειμένου να αρπάξει τη γη τους και να ξεπουλήσει το χερσαίο, εναέριο και ορυκτό πλούτο της, για φωτοβολταϊκές, αιολικές και εξορυκτικές εγκαταστάσεις στο ξένο μονοπωλιακό κεφάλαιο.
Μια ακόμα μεγάλη πληγή είναι η ανεργία που έχει οδηγήσει χιλιάδες εργαζόμενους και τις οικογένειες τους στη ανέχεια και την εξαθλίωση. Ιδιαίτερη αναφορά σε σχέση με το θέμα αυτό πρέπει να γίνει για τον χώρο της οικοδομής, ο οποίος ήταν από τους πρώτους που επλήγησαν. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα ένας από τους ποιο μαχητικούς και συνειδητοποιημένους εργατικούς κλάδους να είναι αυτή την στιγμή σε πλήρη αποσυγκρότηση και διάλυση. Βέβαια η «ζημία» στους οικοδόμους είχε προηγηθεί της κρίσης καθώς πολλοί ήταν οι καλοθελητές του συστήματος, που στα χρόνια του εθνικού πυρετού των ολυμπιακών αγώνων, είχαν φροντίσει να τους διασπάσουν σε Έλληνες και μετανάστες και παίζοντας πάνω σε αυτό το δίπολο να ναρκοθετήσουν κατακτήσεις και δικαιώματα του κλάδου.
Βαρύτητα θα πρέπει να δοθεί και στο ζήτημα της σπουδάζουσας νεολαίας. Η κινητικότητα που αυτή την στιγμή υπάρχει στον χώρο του ΤΕΙ με το σχέδιο ΑΘΗΝΑ, πρέπει να αξιοποιηθεί για να ανατρέψουμε ένα αρνητικό-αντιδραστικό κλίμα, που έχει παγιωθεί εδώ και χρόνια. Πρέπει να προσπαθήσουμε να αναδείξουμε ότι οι πρόσφατες αλλαγές στον χώρο της εκπαίδευσης είναι ακόμα ένα χτύπημα ανάμεσα στα πολλά (κατάργηση δωρεάν συγγραμμάτων, κατάργηση σίτισης και στέγασης, προετοιμασία διδάκτρων και διαγραφών…) ενάντια στο δικαίωμα στις σπουδές για τα παιδιά του λαού και η μόνη πραγματική απάντηση της νεολαίας είναι ο μαζικός ανυποχώρητος αγώνας εναντία στην εφαρμοζόμενη πολιτική.
Τι μπορούμε και πρέπει να κάνουμε.
Όλα τα προηγούμενα μας ώθησαν στο να πάρουμε την πρωτοβουλία για την συγκρότηση ενός αντιιμπεριαλιστικού μετώπου πάλης. Ξέρουμε πως το εγχείρημα είναι δύσκολο. Ξέρουμε πως το ζήτημα του ιμπεριαλισμού δεν είναι από αυτά που πουλά στην «πιάτσα» και ότι δε παζαρεύουμε, όπως άλλοι, ευχάριστα και ανέξοδα όνειρα για την ανάκτηση χαμένων παραδείσων. Τα ξέρουμε όλα αυτά και για αυτό είμαστε αποφασισμένοι και αισιόδοξοι. Γιατί δεν υπάρχει άλλος δρόμος από τον δρόμο του αγώνα και της πάλης για να χαράξουμε το μέλλον μας κόντρα στο μέλλον που μας ετοιμάζουν.
