Τα επόμενα ραντεβού της ΠΑΑΣ είναι την Παρασκευή στην ταβέρνα "Σταύρος" στην Ευκαρπία, όπου γλεντάμε και το διασκεδάζουμε γιατί και οι αγώνες θέλουν κέφι και το Σάββατο στις 11:00 π.μ. έξω από το Δημαρχείο Θεσσαλονίκης όπου διαδηλώνουμε με τον λαό της Θεσσαλονίκης και της Χαλκιδικής ενάντια στα μεταλλεία Χρυσού, για να σπάσει το κλίμα τρομοκρατίας που προσπαθούν να επιβάλλουν στους κατοίκους της Χαλκιδικής. Παραθέτουμε την ομιλία του εισηγητή της ΠΑΑΣ Θεσσαλονίκης στην εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε.
Όσο και αν τους χτυπούν, οι αγώνες μπορούν να νικήσουν.
Γιατί δεν μπορεί να πεισθεί κανένας άνθρωπος ότι καλά κάνουν και τον αδικούν, καλά κάνουν και τον απολύουν, καλά κάνουν και τον εξαθλιώνουν. Κανείς δεν μπορεί να πεισθεί ότι το μέλλον το δικό του και των παιδιών του εξαρτάται άμεσα από την πορεία του καπιταλιστικού συστήματος και από τις αποφάσεις των κάθε είδους εκπροσώπων του. Μπορεί το σύστημα να τον εκβιάζει, να τον τρομοκρατεί, να τον παραλύει, να τον πειθαναγκάζει, να τον κάνουν να αποκτήσει συμπεριφορές που δεν τον φέρνουν σε κόντρα με το σύστημα.
Όταν όμως χρειαστεί, όταν δει ότι κάτι πάει να γίνει, όταν εμπιστευτεί τις δυνάμεις του, όταν νοιώσει ότι δεν είναι μόνος, όταν θα δει διέξοδο που θα του φανεί σωστή και θα την εμπιστευτεί, θα βγει μπροστά. Και το πρώτο βήμα θα το κάνει όταν καταλάβει, ότι όταν αυτοί επικαλούνται τη νομιμότητα, εννοούν το νόμιμο δικαίωμά τους, στην καταπίεση και εκμετάλλευση του λαού χωρίς αμφισβήτηση, αντίσταση και αγώνες και παράνομη κάθε προσπάθεια του λαού να οργανωθεί.
Και το έκαναν, το κάνουν και θα το κάνουν, κάθε μέρα οι λαοί σε όλον το πλανήτη. Εργαζόμενοι των ΜΜΜ, των νοσοκομείων, εργάτες των ναυπηγείων Ελευσίνας και αγρότες βρέθηκαν στους δρόμους, με απεργίες, καταλήψεις, διαδηλώσεις και έδωσαν αγώνες που ταρακούνησαν και θορύβησαν την κυβέρνηση και τους αφεντάδες της. Και θα ξαναβρεθούν στους δρόμους, γιατί η επίθεση στα εργατικά λαϊκά δικαιώματα εντείνεται και επιταχύνεται, αφού η εφαρμογή της πολιτικής της φτώχειας, της ανεργίας και της εξαθλίωσης που επιβάλλεται από τους ιμπεριαλιστές της Τρόικας στο ντόπιο αστικό τους προσωπικό, δεν είναι αρκετή. Δεν ικανοποιεί τις ορέξεις του αχόρταγου ξένου και ντόπιου κεφαλαίου. Δεν αρκεί για την εξυπηρέτηση των στόχων των ιμπεριαλιστών, που στην διαδικασία μοιράσματος του κόσμου, απαιτούν ολοκληρωτική υποδούλωση του λαού και της χώρας.
Η κυβέρνηση ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ πρέπει να αποδείξει στο κεφάλαιο και στην Τρόικα, ότι είναι μια χρήσιμη κυβέρνηση, για να διατηρήσει τον ρόλο του υποτακτικού. Δεν μπορεί να ανεχτεί εργαζόμενους, αγρότες, νεολαία και κατοίκους που δεν υπακούν στις εντολές της, απεργούν και διαδηλώνουν, όταν ολόκληρη η πολιτισμένη δύση «αγωνίζεται» για την σωτηρία της Ελλάδας.
Για να μπορεί ο κινέζος πρέσβης να λέει «Αυτή η συνεργασία είναι σαν το παιδί του Πειραιά στο τραγούδι της Μελίνας Μερκούρη και να έχουμε ένα και δύο και τρία και τέσσερα τέτοια παιδιά». Και οι εργαζόμενοι στην COSCO να είναι στην μαύρη και ανασφάλιστη εργασία.
Για να μπορεί ο εκπρόσωπος της Ελντοράντο, πάνω στον Κάκαβο, στην Χαλκιδική, να δείχνει στην γαλλίδα δημοσιογράφο, το δώρο της κυβέρνησης, τους 730.000 τόνους χαλκού, δεν ήταν υπολογισμένος ο χαλκός όταν αγόραζαν το βουνό με 11 εκατομμύρια, και να εξηγεί πόσο δάσος θα καταστρέψει.
Καθήκον τους είναι να δημιουργήσουν κλίμα γενικής ανασφάλειας και αβεβαιότητας, να καθηλώσουν τους εργαζόμενους και τους άνεργους στην απελπισία, να διαμορφώσουν ένα λαό πλήρως εξανδραποδισμένο, χωρίς δικαιώματα. Στην εξυπηρέτηση του στόχου τους δεν διστάζουν να χρησιμοποιούν αντιδραστικές έως φασιστικές πρακτικές, που δημιουργούν το αίσθημα της ασφυξίας και της ανημπόριας. Η φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής γίνεται καθεστώς με σκοπό να τρομοκρατήσει τον λαό, να επιβάλλει την ακινησία, να τον πείσει ότι η πολιτική της θα εφαρμοστεί έτσι και αλλιώς.
ΜΑΤ, σπουδαστικό και συνδικαλιστικό της ασφάλειας, δικαστήρια, ΜΜΕ όλοι μαζί ενάντια στον στόχο, τον εχθρό λαό όταν κινητοποιείται. Επιτάξεις απεργών του ΜΕΤΡΟ, των ναυτεργατών, 3η επίταξη των γιατρών στο νοσοκομείο της Νίκαιας χθες. ΜΑΤ, ρόπαλα και χημικά, έξω απ΄ τη Βουλή, τρεις κλούβες ΜΑΤ, περικύκλωσαν διαμαρτυρία των Ατόμων Με Ειδικές Ανάγκες (Α.Μ.Ε.Α), αλλά κι η εκτεταμένη επιχείρηση «Ξένιος Δίας», ιδιαίτερα στην Αθήνα. ΜΑΤ, ρόπαλα και χημικά στους νεολαίους του ΣΥΡΙΖΑ και τους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ, συλλήψεις των συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ, προκλητική εμφάνιση ένστολων στην συνέλευση του συντονισμού των πρωτοβάθμιων σωματείων. Στους αγωνιζόμενους αγρότες, οι οποίοι αντιστέκονται στο ξεκλήρισμα τους και στα νέα αντι-αγροτικά μέτρα των μνημονίων, της κυβέρνησης και της Ε.Ε., στη Εθνική της Λαμίας στην Ανθήλη, με ΜΑΤ, ρίψη χημικών, 11 συλλήψεις και ξυλοδαρμούς μεγάλης αγριότητας, με αποτέλεσμα σοβαρούς τραυματισμούς. Στη Χαλυβουργία, στο ΣΜΑ Ευκαρπίας, στα στέκια του αντιεξουσιαστικού χώρου, στους εργολαβικούς του ΑΠΘ, στα εκπαιδευτικά ιδρύματα, στους δρόμους, στις διαδηλώσεις, στην Χαλκιδική με προσαγωγές και απαγωγές αγωνιστών στη Χαλκιδική, την επιβολή καταστάσεων Γκουαντανάμο. Καταδίκη των αγωνιστών στην Λευκίμη σε εξοντωτικές ποινές 3 χρόνων και 2 μηνών, χωρίς αναστολή και 33 μηνών, οι αγωνιστές άσκησαν έφεση.
Τα ΜΑΤ ασκούν την κυβερνητική πολιτική και τα δικαστήρια την επικυρώνουν. Σχεδιάζουν την ουσιαστική κατάργηση του δικαιώματος στην απεργία, στήνουν βιοτεχνία παραγωγής πράξεων νομοθετικού περιεχομένου καταργώντας ακόμη και το δικό τους κοινοβούλιο. Καλλιεργούν κλίμα «τρόμου» και ταυτίζουν κάθε μαζική κινητοποίηση με τη «βία και την ανομία». Οι αγωνιστές αντιμετωπίζονται ως εγκληματίες του ποινικού δικαίου.
Σε όλο αυτό το πλαίσιο και η ναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγή. Προγκρόμ εναντίον μεταναστών, δολοφονικές-ρατσιστικές επιθέσεις, μαχαιρώματα, κηρύγματα μίσους, επιθέσεις σε συνδικαλιστές και αγωνιστές, τραμπουκισμοί εναντίον γιατρών που βοηθάν μετανάστες, τράπεζες αίματος και συσσίτια ‘’μόνο για έλληνες’’, διάπλαση παίδων τελευταία… Σαν ειδικές “κατασταλτικές μονάδες” της τρικομματικής συγκυβέρνησης στόχο έχουν να χτυπήσουν τις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις, όποιον κατεβαίνει στο δρόμο και διαμαρτύρεται ενάντια στα μνημόνια, την τρόικα και αυτούς που ρημάζουν τις ζωές μας.
Θα μπορούσε να πει κανείς, πως εύκολα και γρήγορα τελειώνει η κυβέρνηση με όσους αγωνίζονται. Όχι, είναι μεγάλος ο τρόμος του συστήματος, μπροστά στην ανάπτυξη των εργατικών- λαϊκών αντιστάσεων και αγώνων. Η πολιτική αυτή έχει εφαρμοστεί παντού ενάντια στους λαούς με στόχο να τους καθηλώσει, να τους κάνει να νοιώσουν αδύναμοι, νικημένοι. Να τους εξαναγκάσει να αποδεχτούν την αδικία και την εκμετάλλευση σαν μονόδρομο.
Το τι πρέπει να κάνουμε είναι πάντα σχετικό με την κατάσταση του κόσμου στον οποίο απευθυνόμαστε. Για αυτό, αυτά θα τα προσπαθήσουμε να τα απαντήσουμε μαζί.
Η εργατική τάξη και οι εργαζόμενοι στην πάλη τους δεν έχουν να αναμετρηθούν «μόνο» με την επίθεση της κυβέρνησης, αλλά και με άλλους εχθρούς, οι οποίοι είτε «δρουν» μέσα στις γραμμές τους, είτε επηρεάζουν άμεσα την δυνατότητα του εργατικού κινήματος να συγκροτηθεί συνδικαλιστικά και πολιτικά. Με «προεξάρχοντες» τους εργατοπατέρες της εργοδοτικής-κυβερνητικής κατεύθυνσης, που κατέχουν όλα τα «πόστα» του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος σε ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ, Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα, Σωματεία και παίζουν αποπροσανατολιστικό και παραλυτικό ρόλο στις αγωνιστικές διαθέσεις των εργαζόμενων.
Από την άλλη πλευρά, η δράση δυνάμεων που αναφέρονται στην Αριστερά και στο κίνημα όπως το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλοι, ενώ συμβάλλουν, με την άμεση συμμετοχή τους, στην ανάπτυξη μαζικών κινητοποιήσεων και αγώνων με την γενικότερη πολιτική τους κατεύθυνση δυσκολεύουν και βάζουν εμπόδια στην ανάπτυξη ενός ΜΕΤΩΠΟΥ ΠΑΛΗΣ που να αντιστοιχεί στα επίπεδα της επίθεσης που δέχονται, σήμερα, οι εργαζόμενοι. Με αιτήματα που έχουν προκαθορίσει, με προτάσεις για μετά από δω τι, με απογειώσεις για αντεπίθεση, θεωρούν λίγο τους αμυντικούς αγώνες και τα αιτήματα υπεράσπισης δικαιωμάτων, προσπερνούν τη ταξική πάλη. Δεν κατανοούν ή κάνουν πως δεν κατανοούν, την αναγκαιότητα της συγκρότησης της πάλης των εργαζόμενων, σε αντικαπιταλιστική αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση, που μπορεί να ενώσει την μεγάλη πλειοψηφία του εργαζόμενου λαού, ενάντια στους πραγματικούς εχθρούς.
Ο εργαζόμενος που συνειδητοποιεί την ανάγκη να αγωνιστεί, να βγει μπροστά, να πάρει μερτικό από το βάρος του αγώνα, είναι σκληρός στην κριτική του, βιαστικός, τα θέλει όλα και τώρα και μοιράζει τις ευθύνες, γιατί του γκρεμίζουν αυτό που πίστεψε. Και όταν τις ζητήσει πρώτα από το σωματείο του, αντιμετωπίζει το τραγικό «έκανες και συ απεργία και κάνεις κριτική», «έχασες και εσύ μεροκάματα και μας την λες». Όσο λίγο και αν φαίνεται αυτό σε έναν πολιτικοποιημένο, τόσο πίσω μπορεί να πάει έναν άνθρωπο που δεν έχει πολιτικές εμπειρίες, δεν γνώρισε και δεν συμμετείχε σε συλλογικότητες, μπορεί να τον στείλει πάλι πίσω, να βγάζει τον θυμό του βρίζοντας την τηλεόραση, πιστεύοντας ότι δεν μπορεί να ακουστεί η φωνή του, δεν μπορεί να καθορίσει την τύχη του αγώνα.
Γιατί ο απεργός μπορεί να είναι μέλος σωματείου, αλλά η σχέση του μ’ αυτό τις περισσότερες φορές είναι η εξής: στο δημόσιο τομέα, ταυτόχρονα με την πρόσληψη εγγραφή στο σωματείο (για να ισχύει και να εφαρμόζεται η συλλογική σύμβαση, όσο υπάρχει), αυτόματη κράτηση της συνδρομής στην μισθοδοσία, ίσως και συμμετοχή στην εκλογοαπολογιστική συνέλευση και τις εκλογές. Το σωματείο το ξαναβλέπει στις εκλογές της συνδιοίκησης που όλοι προσπαθούν να τον πείσουν πόσο χρήσιμοι είναι.
Και στον ιδιωτικό τομέα ακόμη χειρότερα. Γραμμένοι σε σωματεία είναι ελάχιστοι με μαζικότερη συμμετοχή στα μεγάλα εργοστάσια που έχουν σωματείο. Με την περιπλάνηση στην διάρκεια της ζωής μεταξύ διαφορετικών επαγγελμάτων, το μικρό διάστημα δουλειάς ανάμεσα σε μεγάλα διαστήματα ανεργίας, την αποβιομηχάνιση, τις πολύμορφες ελαστικές σχέσεις εργασίας, την μαύρη εργασία, την εργοδοτική τρομοκρατία ο αριθμός των συνδικαλισμένων είναι πολύ μικρός. Κατεβαίνει σταθερά και έχει πέσει σε μονοψήφιο νούμερο σύμφωνα πάντα με στοιχεία μελετών για λογαριασμό της ΓΣΕΕ. Φαίνεται και στα συνέδρια των εργατικών κέντρων και της ΓΣΕΕ.
Ο εργαζόμενος σ’ αυτή την πορεία, της αλλαγής του σε αγωνιστή, κάνει άλματα μεγαλύτερα από το μπόι του. Έχει να παλέψει με τις αστικές απόψεις που κουβαλούσε και του έβαζαν φρένο όλα αυτά τα χρόνια, που τις δημιούργησε ένα σύστημα παντοδύναμο που σε όλες τις εκφράσεις της ζωής του τον εκβιάζει, τον απειλεί, τον τρομοκρατεί και τον κάνει να νοιώθει αδύναμος απέναντί του. Τον εκπαίδευε για χρόνια με τις ιδέες της ατομικότητας, την αξία της μονάδας, το ότι οι συλλογικότητες ισοπεδώνουν, με την απολιτική και του μάθαινε την συνδιαλλαγή για την βελτίωση της θέσης του.
Έχει να αναθεωρήσει την λογική της ανάθεσης που του την μάθαιναν αριστεροί και δεξιοί συνδικαλιστές. Να κοντραριστεί με τις αυταπάτες, που σκορπίζονται απλόχερα απ’ αυτούς που θέλουν να πάει το πράγμα εκεί που βολεύει μικροκομματικές επιδιώξεις, είτε άνοδο εκλογικών ποσοστών, είτε αύξηση κομματικής επιρροής. Να θέσει τον εαυτό του στον αγώνα, να θυσιάσει προσωπικό χρόνο και συνήθειες χρόνων, να γίνει ένα με τους άλλους, να τον ραντίσουν με χημικά, να τον χτυπήσουν, να τον συλλάβουν, να τον επιστρατεύσουν...
Αυτά δεν θα γίνουν από μόνα τους
Εδώ χρειάζεται η πρωτοβάθμια συγκρότηση, μια συλλογικότητα, μια συσπείρωση ή μια επιτροπή που πρέπει να είναι το πρωταρχικό μέλημα και η παρέμβαση κάθε ταξικού αγωνιστή. Εκεί θα συζητάνε, θα εμβαθύνουν, θα αναγνωρίζουν την πολιτική πραγματικότητα, θα γνωρίσουν τις αληθινές αιτίες της επίθεσης, το μέγεθος της επίθεσης. Θα κατανοήσουν ότι η επίθεση είναι πολιτική, δεν είναι ούτε λάθος, ούτε ανάγκη όπως την παρουσιάζουν.
Για να αντιληφθούν ότι είναι ταξική γιατί διεξάγεται για να αντιμετωπίσει την κρίση του καπιταλιστικού ιμπεριαλιστικού συστήματος. Για να δουν ότι οι ματωμένες κατακτήσεις της εργατικής τάξεις, συντρίβονται επειδή το σύστημα είναι σε πλεονεκτική θέση από άποψη ισχύος, γιατί οι συσχετισμοί είναι δυσμενείς για τους εργαζόμενους και τον λαό συνολικά.
Εκεί η αντίθεσή τους στα μέτρα που παίρνονται από την Κυβέρνηση, θα αναδειχθεί ότι είναι αντίθεση με το καπιταλιστικό σύστημα. Τότε θα συνειδητοποιήσουν ότι τα προβλήματά τους που προκύπτουν από την επίθεση, είναι αποτέλεσμα της σύγκρουσης ανάμεσα στο κεφάλαιο και τους εργαζόμενους και τον λαό και θα κινηθούν πιο ενεργά, πιο μαχητικά, για να ανοίξουν το δρόμο για την πολιτικοποίηση των αγώνων. Και αυτή η κατανόηση θέτει σαν αυτονόητο το καθήκον της αντίστασης, της αγωνιστικής υπεράσπισης, της διεκδίκησης. Θα γίνει κατανοητή η σημασία της αντιπαράθεσης και ότι αυτή κρίνει την ανάσχεση ή την κλιμάκωση της επίθεσης του συστήματος στη συνέχεια.
Θα κινητοποιούνται και θα κινητοποιούν συναδέλφους τους σε κάθε πρόβλημα που θα προκύπτει, θα θέτουν σαφείς και συγκεκριμμένους στόχους και διεκδικήσεις. Πολλές φορές τίθεται το ζήτημα των μορφών πάλης. Ο αγώνας δεν κρίνεται από τους μεγαλόσχημους τίτλους, αλλά από την δυνατότητα να στηριχθεί πολιτικά, οργανωτικά και ιδεολογικά απέναντι στον αντίπαλο και να βάλει στόχους που θα μπορεί να υλοποιήσει. Οι στόχοι πρέπει να εμπνέουν τους ίδιους εργαζόμενους που θα δώσουν τον αγώνα, να ξεπεράσουν τους φόβους και την τρομοκρατία που εκπορεύεται από όλες τις δυνάμεις του συστήματος και κατοικοεδρεύει στους χώρους δουλειάς.
Και αυτοί οι φόβοι δεν θα απαντηθούν με εντυπωσιασμούς, θα λυθούν με ουσιαστικές ζωντανές διαδικασίες όπου θα ξεκαθαρίζονται οι αιτίες της επίθεσης, ο ταξικός της χαρακτήρας, θα ξεκαθαρίζουν οι διεκδικήσεις και τα συνθήματα. Τους στόχους και τις μορφές της πάλης θα τους θέσουν αυτοί που θα είναι υποκείμενα του αγώνα. Τότε οι εργαζόμενοι θα μπορούν να βρουν τον ρόλο τους και θα είναι στο επίκεντρο.
Τέτοιες πρωτοβουλίες συσπειρώνουν κόσμο, μαζικοποιούν τον αγώνα, μεγαλώνουν την δυναμική του, βοηθούν την συγκρότηση του κόσμου που δίνει τον αγώνα, μικρό ή μεγάλο, τον ετοιμάζουν για τον επόμενο αγώνα.
Σ’ αυτές τις συγκροτήσεις θα βρει το κουράγιο να σηκώσει το ανάστημά του και αυτός που θεωρούσε ότι τις συνελεύσεις και τις απεργίες τις αποφασίζουν «αυτοί που ξέρουν». Θα καταφέρουν να μην υποκύπτουν στους εκβιασμούς των μηχανισμών του συστήματος και να αντισταθούν και να παλέψουν για τα συμφέροντά τους. Να ξεχωρίζουν εχθρικές πολιτικές και να απεγκλωβιστούν από εκλογικές αυταπάτες και αποπροσανατολισμούς, από τις λογικές της συνδιοίκησης και της συνδιαχείρησης.
Οργανωμένοι και συγκροτημένοι μπορούν να σπάσουν την ηττοπάθεια, να ξεκαθαρίσουν ποιός είναι ο δρόμος και να τον βαδίσουν, να σπάσουν τον τρόμο της καταστολής, να υπερασπιστούν δημοκρατικές ελευθερίες και δικαιώματα, την απεργία και τις κινητοποιήσεις, να συμπαρασταθούν στους συλληφθέντες και τους διωκόμενους, σε κάθε αγωνιστή που βρίσκεται αντιμέτωπος με τους μηχανισμούς καταστολής, να κάνουν τον απολογισμό του αγώνα, να προετοιμάσουν καλύτερα τον επόμενο, να τον περιφρουρήσουν, να ξέρουν ότι οι σημερινοί αγώνες είναι η αρχή των επόμενων αγώνων. . .
Με την κατάσταση που επικρατεί στον ιδιωτικό τομέα, είναι πολύ σημαντική η συγκρότηση με μαζικούς όρους και άμεση συμμετοχή στα μεγάλα εργοστάσια, επιχειρήσεις και υπηρεσίες, γιατί η βάση του συνδικαλιστικού κινήματος, είναι μαζεμένη στους χώρους μεγάλης συγκέντρωσης εργαζομένων και η ταξική αναμέτρηση σ’αυτούς καθορίζει την εξέλιξη και στους υπόλοιπους χώρους. Για αυτό και το σύστημα, σαν κράτος ή σαν εργοδοσία, παρεμβαίνει για να έχει τον έλεγχο με την τρομοκρατία ή με την εξαγορά πρόθυμων υποταγμένων εργατοπατέρων.
Αυτές οι συγκροτήσεις βοηθούν στον οριζόντιο συντονισμό όλων των μορφών συγκρότησης του εργατικού κινήματος, είτε σε κλαδικό, είτε σε τοπικό επίπεδο, προωθούν την κοινή δράση, προωθούν συμμαχίες και συγκεντρώνουν δυνάμεις, ενισχύουν τις δυνατότητες πάλης και διεκδίκησης, ενισχύουν την ανάπτυξη αγωνιστικής αλληλεγγύης, δίνουν προοπτική και συμβάλλουν στην συγκρότηση των εργαζόμενων σε δύναμη αντιπαράθεσης με το σύστημα. Συμβάλλουν ώστε να δημιουργηθεί ένα πλατύ και μαζικό ΜΕΤΩΠΟ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ και ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ.
ΕΙΣΗΓΗΣΗ στην ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΠΑΑΣ στην ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΚΗ 3 ΜΑΡΤΗ 2013΄΄
