από τον Γιώργο Σόφη
Όταν ο μέχρι πρόσφατα πρόεδρος της ζώνης του ευρώ, ο πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου Γιούνκερ, δηλώνει πως «συμπεριφερθήκαμε στους Κύπριους σαν να είναι γκάγκστερ και συμμορίτες» καθένας μπορεί να αντιληφθεί τι σημαίνει η απόφαση που πήρε η ΕΕ για την Κύπρο.
Σίγουρα η δήλωση του Γιούνκερ κρύβει και την ανησυχία του για το τι ενδέχεται να πάθει και η χώρα του, ύστερα από τα όσα είπε -σαν ενεργούμενο της Γερμανίας- ο νέος Ολλανδός πρόεδρος της ευρωζώνης, για την εφαρμογή του «μοντέλου» της Κύπρου και σε άλλες χώρες, όπως το Λουξεμβούργο.
Ωστόσο δεν παύει να είναι μια ωμή περιγραφή για το τι έπραξε η ΕΕ στην Κύπρο: Με εντολή του Γερμανού ηγεμόνα της έστειλε την κυπριακή οικονομία στην ηλεκτρική καρέκλα.
Ένα ηλεκτροσόκ διαπερνά τώρα τον ζωντανό οργανισμό της μεγαλονήσου. Ο Κυπριακός λαός οδηγείται βίαια με απόφαση των αφεντικών της ΕΕ σε μια οικονομική και κοινωνική καταστροφή.
Στην μικρή Κύπρο η ιμπεριαλιστική «ιερή συμμαχία» της τρόικας δεν επιβάλει μόνο ένα βαρύ ζυγό των μνημονίων παρόμοιο μ’ αυτόν που έχει περάσει και στην Ελλάδα. Δεν επιβάλει μόνο το πέταγμα χιλιάδων εργαζομένων στην ανεργία, το πετσόκομμα των μισθών και των συντάξεων, το τσάκισμα του λαϊκού εισοδήματος με φορολογικά χαράτσια, την λεηλασία των ταμείων ασφάλισης και πρόνοιας, τις ανατροπές των εργασιακών δικαιωμάτων, τις μαζικές ιδιωτικοποιήσεις, την υποθήκευση και την αρπαγή της δημόσιας περιουσίας και ιδιαίτερα αυτής των υδρογονανθράκων, που έχει αρχίσει η εκμετάλλευση τους στην θαλάσσια Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της Κύπρου.
Επιβάλει, ακόμα, μέσα από το λεγόμενο «κούρεμα» των καταθέσεων την κατάσχεση μεγάλου τμήματος των αποταμιεύσεων της Κύπρου. Αυτό, ακριβώς, το τελευταίο μέτρο της άμεσης καταλήστευσης των οικονομικών αποθεμάτων μιας χώρας λάνσαρε το γερμανικό ιμπεριαλιστικό Διευθυντήριο της ΕΕ σαν «νέο μοντέλο διάσωσης του τραπεζικού συστήματος» και «αντιμετώπισης των κινδύνων που αντιμετωπίζει η ευρωζώνη».
Τι είναι, στην πραγματικότητα, αυτό το «νέο μοντέλο»;
Είναι μια μορφή πιο επιθετικής ιμπεριαλιστικής πολιτικής. Μιας ιμπεριαλιστικής πολιτικής που επιτίθεται στα οικονομικά βάθρα μιας χώρας. Στην συγκεκριμένη περίπτωση της Κύπρου εισβάλει στους τραπεζικούς λογαριασμούς της για να τους λεηλατήσει και για να συρρικνώσει το τραπεζικό σύστημα της, που αποτελεί πυλώνα της οικονομίας της και, ταυτόχρονα, για να βάλει πόδι στο νέο οικονομικό πυλώνα της, στην εκμετάλλευση και στα έσοδα που θα εισρεύσουν στην Κυπριακή οικονομία από το υποθαλάσσιο φυσικό πλούτο της.
Ποιος είναι ο στόχος;
Ο πιο ασφυκτικός οικονομικός και πολιτικός έλεγχος της Κύπρου, η οποία εκτός από την Τούρκικη κατοχή, εκτός από το καθεστώς των ξένων εγγυητριών δυνάμεων που καταπατούν την κυριαρχία της θα έχει τώρα στο κεφάλι της και το καθεστώς επιτήρησης της τρόικας.
Πίσω από αυτό το νέο δράμα της Κύπρου βρίσκεται ξανά ο ανταγωνισμός των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, που έχει ενταθεί μέσα στις συνθήκες της οξυμμένης και παρατεινόμενης παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης. Μπορεί σαν πρώτο ορατό στοιχείο αυτού του ανταγωνισμού να φάνηκε η κίνηση των δυτικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, μέσω της απόφασης της ΕΕ, να πάρουν μερικά δισεκατομμύρια από εκείνα που είχαν σαν καταθέσεις οι Ρώσοι ολιγάρχες στις Κυπριακές τράπεζες. Γεγονός που προκάλεσε τις αντιδράσεις της ρωσικής ηγεσίας, η οποία διαμαρτυρήθηκε για την «κατάσχεση ξένων χρημάτων» και απείλησε με αντίμετρα. Όμως το επίδικο αυτού του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού είναι πολύ ευρύτερο. Συνδέεται με την διεκδίκηση του υποθαλάσσιου πλούτου της Κύπρου που εποφθαλμιούν και ρωσικοί ενεργειακοί κολοσσοί. Συνδέεται ακόμα περισσότερο με τους γενικότερους επιθετικούς σχεδιασμούς του αμερικανικού και δυτικοευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού για τη Μέση Ανατολή, τη Συρία και το Ιράν, για τον περιορισμό και την εκτόπιση της επιρροής του ρώσικου ιμπεριαλισμού στην περιοχή. Για την προώθηση αυτών των σχεδίων θέλουν ισχυροποίηση των ερεισμάτων τους στην Κύπρο και γι’ αυτό τύλιξαν γύρω από το λαιμό της οικονομική θηλιά.
Συναγωνιστές και φίλοι
Βασική ευθύνη για το ότι η μεγαλόνησος έχει μπλεχτεί στην δίνη των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών που ρίχνει το λαό της σε μια νέα δοκιμασία έχει η πολιτική της ντόπιας κυπριακής ολιγαρχίας και των κομμάτων της που κυβερνούν.
Αυτή η πολιτική έχει κατ’ αρχήν στηρίξει την οικονομική ανάπτυξη της Κύπρου σε εντελώς σαθρά θεμέλια: Στο σάπιο έδαφος της μετατροπής της Κύπρου σε «φορολογικό παράδεισο» ξένων κεφαλαίων και εταιρειών off shore, στην δημιουργία ενός υπερμεγενθυμένου τραπεζικού τομέα, με αποτέλεσμα η οικονομία της Κύπρου να είναι εξαιρετικά ευάλωτη, όπως αποδείχτηκε με την παρούσα οικονομική κρίση και την επίθεση που οργάνωσαν ενάντια της τα ξένα ιμπεριαλιστικά κέντρα.
Το σημαντικότερο, ωστόσο, είναι οτι αυτή η πολιτική στηρίζεται σε ένα δίχτυ ξένων εξαρτήσεων από ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, που έχει κάνει «μπαλάκι» των ιμπεριαλιστικών πολιτικών την υπόθεση της Κύπρου. Αυτό ξαναέγινε και τώρα όταν η κυβέρνηση Αναστασιάδη για να αντιμετωπίσει το οικονομικό πρόβλημα της Κύπρου πήγε να το χειρισθεί μεταξύ της ιμπεριαλιστικής Σκύλλας και της ιμπεριαλιστικής Χάρυβδης. Βρέθηκε, από τη μια, μπροστά στους στυγνούς εκβιασμούς της τρόικας της ΕΕ και του ΔΝΤ ότι για να πάρει δάνειο πρέπει να εφαρμόσει ένα εξοντωτικό μνημόνιο και να παραδώσει μεγάλο μέρος των κυπριακών καταθέσεων στους δανειστές. Από την άλλη, απέναντι σε μια Μόσχα που ζήτησε για να χρηματοδοτήσει την Κύπρο «ένα δικό της βαρύ μνημόνιο», προνομιακή μεταχείριση για την πρόσβαση των ρωσικών εταιρειών στην εκμετάλλευση των Κυπριακών κοιτασμάτων υδρογονανθράκων καθώς και πολιτικά και στρατιωτικά ανταλλάγματα.
Η κυπριακή κυβέρνηση των κομμάτων ΔΗΣΥ και ΔΗΚΟ, παρ’ όλο που ο Αναστασιάδης προεκλογικά αλλά και μετά τις εκλογές εμφανιζόταν σαν να διαφωνεί με το κούρεμα των καταθέσεων και να ζητά «επαναδιαπραγμάτευση» της συμφωνίας για μνημόνιο, έσπευσε να συμφωνήσει και στο πρώτο σχέδιο κουρέματος καταθέσεων και των μνημονιακών μέτρων, που στην συνέχεια απέρριψε η Κυπριακή Βουλή. Ούτε στην Βουλή τάχθηκε κατά του σχετικού νομοσχεδίου του. Έκανε αποχή. Η όλη στάση του κυβερνώντος κόμματος της Κύπρου ήταν στάση υπόσκαψης του Κυπριακού «όχι».
Ο κυπριακός λαός, ωστόσο, πρόβαλε άμεσα αντιστάσεις στα σχέδια που προώθησε η τρόικα. Κάτω από την πίεση του, κυρίως, προέκυψε και το «όχι» του Κυπριακού κοινοβουλίου. Ένα «όχι» που είχε θετική απήχηση στον κυπριακό λαό αλλά και στον ελληνικό λαό αλλά που το περιεχόμενο του δεν πρέπει να ταυτιστεί και δεν αντιστοιχούσε σε εκείνο που πραγματικά ήθελε και ανταποκρίνεται στα συμφέροντα του Κυπριακού λαού. Γιατί ήταν ένα όχι νοθευμένο από τους ελιγμούς και τις προσδοκίες των κομμάτων της Κυπριακής Βουλής να αναζητήσουν «πλάτη» στον ρώσικο ιμπεριαλισμό για να αντιρροπήσουν τις δυτικοιμπεριαλιστικές πιέσεις, που αποδείχτηκαν και άκαρπες. Ένα «όχι», επίσης, νοθευμένο από μια πολιτική όχι αποφασιστικής αντιπαράθεσης στην ΕΕ αλλά συμβιβασμού και συνθηκολόγησης, όπως φάνηκε και στην συνέχεια.
Χρειάζεται να σημειωθεί και πως απάντησε η ΕΕ και η τρόικα έστω και σ’ αυτό το προσωρινό Κυπριακό «όχι». Με στυγνή κλιμάκωση των εκβιασμών και των αφόρητων πιέσεων σε βάρος της Κύπρου και την επιβολή ενός ακόμα πιο σκληρού μνημονιακού σχεδίου. Με μια απόφαση τιμωρίας και προειδοποίησης προς όποιον τολμήσει να αμφισβητήσει τις ιμπεριαλιστικές υπαγορεύσεις.
Η κυβέρνηση ΔΗΣΥ-ΔΗΚΟ δήλωσε υποταγή στο σχέδιο κουρέματος των καταθέσεων και ο Κύπριος πρόεδρος ανέλαβε εκστρατεία εξωραϊσμού του, κατά τα προπαγανδιστικά πρότυπα των Παπανδρέου, Παπαδήμου και Σαμαρά στην Ελλάδα με κινδυνολογίες για «το τι θα συμβεί χωρίς αυτήν την συμφωνία» και διαγγέλματα για ότι το μνημόνιο οικονομικής καταστροφής της Κύπρου «διασφαλίζει τις προοπτικές της χώρας»!
Το ΑΚΕΛ, το δεύτερο μεγάλο κόμμα της Κύπρου και μέχρι πρόσφατα κυβερνών κόμμα, εμφανίστηκε να καταγγέλλει στη μνημονιακή συμφωνία της κυβέρνησης ΔΗΣΥ-ΔΗΚΟ, προτείνοντας «διεξαγωγή δημοψηφίσματος» και στροφή στην Ρωσία. Η καταγγελία του είναι εντελώς κάλπικη καθώς η κυβέρνηση Χριστόφια του ΑΚΕΛ ήταν εκείνη που έστρωσε το δρόμο για το μνημόνιο της τρόικας, φέρνοντας και υπερψηφίζοντας, μάλιστα, στην Βουλή σαν κυβερνών κόμμα 35 μνημονιακούς νόμους που προετοίμασαν αυτά που υπέγραψε τώρα η κυπριακή Δεξιά. Σύμφωνα, μάλιστα, με στοιχεία ήρθαν στο φώς από έγγραφο του Γερμανού υπουργού Οικονομικών Σόιμπλε στην Γερμανική Βουλή, ο αρχηγός του ΑΚΕΛ, Δ.Χριστόφιας σαν πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας είχε συζητήσει και συναινούσε από το Νοέμβρη του 2012 σε σχέδιο της ΕΕ για αναδιάρθρωση του κυπριακού τραπεζικού συστήματος που περιείχε και το μέτρο του κουρέματος των καταθέσεων. Η πολιτική του ΑΚΕΛ πιστοποιεί όχι ένα αριστερό κόμμα αλλά ένα κόμμα ενσωματωμένο στο κυπριακό αστικό σύστημα.
Στην Κύπρο για να επιβληθεί τώρα το ισοπεδωτικό μνημόνιο και για να καμφθούν οι αντιστάσεις του κυπριακού λαού, ξεκίνησε υπόγεια και μια επιχείρηση να διαβληθεί σαν «βλαπτικό» το κυπριακό «όχι» που προηγήθηκε. Σ’ αυτήν την επιχείρηση, ωστόσο, η αλήθεια είναι οτι προπορεύθηκε η κυβέρνηση Σαμαρά, όπως είχε ξαναγίνει από τις ελληνικές κυβερνήσεις και για το διχοτομικό σχέδιο Ανάν για την Κύπρο, πριν μερικά χρόνια.
Παρά τα παχιά λόγια περί «συμπαράστασης» της ελληνικής κυβέρνησης και της Ελλάδας στην Κύπρο η κυβέρνηση Σαμαρά, που θορυβήθηκε από το αρχικό κυπριακό «όχι» γιατί ξεμπροστιάστηκε ο ραγιαδισμός των ελληνικών κυβερνήσεων, έγινε μοχλός των ιμπεριαλιστικών απαιτήσεων να σκύψει το κεφάλι ο κυπριακός λαός στο ζυγό της τρόικας. Αντιμετώπισε το κυπριακό «όχι» σαν επικίνδυνη απόφαση, αρνητική για την Ελλάδα και την ευρωζώνη. Ξεδιάντροπα συμφώνησε με τα μέτρα του Γιουρογκρούπ και ο Στουρνάρας προκλητικά δήλωσε πως «άλλη λύση εκτός από το κούρεμα δεν υπάρχει για την Κύπρο». Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος την χαρακτήρισε σαν «μονόδρομο». Από δίπλα και το ΠΑΣΟΚ με τον Βενιζέλο την αποδέχθηκε λέγοντας πως «εναλλακτική λύση δεν υπήρξε και δεν υπάρχει αν θες να μείνεις μέσα στο ευρώ». Με ανάλογο τρόπο και η ΔΗΜΑΡ την θεώρησε «αναγκαία» για «την επίτευξη λύσης εντός ευρώ» και καταφέρθηκε κατά του κυπριακού «όχι» χαρακτηρίζοντας το σαν «ναυάγιο της πολιτικής μονομερούς καταγγελίας».
Με αυτό τον άθλιο τρόπο «συμπαρίσταται» η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ στην Κύπρο. Υποστηρίζοντας την απόφαση της τρόικας που φέρνει την οικονομική καταστροφή της Κύπρου και πιέζοντας την Κύπρο να παραδοθεί στην τρόικα. Ως αυτό το επαίσχυντο σημείο φτάνει η πολιτική της ξένης υποτέλειας των κομμάτων της ελληνικής μεγαλοαστικής τάξης. Την ίδια ώρα, βέβαια, τρέμουν για τις συνέπειες που θα έχει στην Ελλάδα η απόφαση για την Κύπρο και νομίζουν ότι θα «στεγανοποιήσουν» την ελληνική οικονομία δίνοντας γη και ύδωρ στην ΕΕ και το ΔΝΤ.
Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ αφού πρώτα προσπάθησε το αρχικό «όχι» της κυπριακής Βουλής να το εμφανίσει σαν παράδειγμα «επαναδιαπραγμάτευσης» της μνημονιακής συμφωνίας με την ΕΕ και την τρόικα, μετά την εξέλιξη όπου το «όχι» άλλαξε σε «ναι» κατάπιε στην γλώσσα του. Περιορίστηκε σε μια καταγγελία της ελληνικής κυβέρνησης, σε μια κριτική «μετρημένη στα λόγια της» για την ΕΕ, σε μια αποπροσανατολιστική κριτική ότι η απόφαση για την Κύπρο είναι πολιτική που, τάχα, «διαλύει την ΕΕ».Σε μια κριτική, δηλαδή, της απόφασης για την ΕΕ από «φιλοευρωπαική» σκοπιά που να δείχνει ότι νοιάζεται για το μέλλον της ΕΕ και δεν βάλει ευθέως ενάντια της. Κριτική χαρακτηριστική για τον ΣΥΡΙΖΑ που αρνείται τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της ΕΕ και επιμένει για «λύσεις» μέσα στα πλαίσια της ΕΕ, παρ’ όλο που η Κύπρος στη συγκεκριμένη περίπτωση έδωσε μια χειροπιαστή απόδειξη για το πού καταλήγει η διαπραγμάτευση και η αναζήτηση διεξόδων μέσα στα πλαίσια της ΕΕ και των ιμπεριαλιστικών εξαρτήσεων. Για το πού οδηγεί η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ δεν χρειάζεται να κοιτάξει κανείς μακριά .Ας δεί το έργο του ΑΚΕΛ στην Κύπρο.
Το ΚΚΕ καταδίκασε την συμφωνία για την Κύπρο, ωστόσο, δεν μπορούμε να μην επισημάνουμε την απουσία, από την ανακοίνωση της ΚΕ του και τις τοποθετήσεις του, κάθε αναφοράς που να εντοπίζει σαν μια από τις πηγές του δράματος που περνάει η Κύπρος την πολιτική της ξένης εξάρτησης που ακολουθούν οι κυβερνήσεις της Κύπρου της Ελλάδας. Δεν μπορούμε να μην σημειώσουμε και τον εξωραϊσμό που έχει κάνει στην πολιτική του ΑΚΕΛ και του Δ.Χριστόφια ως πρόεδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας. Το ΑΚΕΛ έβαλε τον Κυπριακό λαό στον δρόμο των μνημονίων, αλλά παρ’όλα αυτά το ΚΚΕ χρόνια τώρα το θεωρεί «αδελφό κομμουνιστικό κόμμα» που σταθερά καλεί στις διεθνείς διασκέψεις των κομμουνιστικών κομμάτων που οργανώνει.
Συναγωνιστές και φίλοι
Η απόφαση της ΕΕ για την Κύπρο δεν είναι μόνο μια απόφαση που την εξουθενώνει οικονομικά αλλά και μια απόφαση που την οδηγεί σε πολιτική αποδυνάμωση. Που μεγαλώνει τους κινδύνους επαναφοράς διχοτομικών σχεδίων τύπου Ανάν από εκείνους που θα θελήσουν να εκμεταλλευθούν την μεγαλύτερη αδυναμία που δημιουργεί στην Κύπρο αυτή η απόφαση.
Η Κύπρος θα βρεθεί τώρα μέσα σε μια μέγγενη που θα την σφίγγει πολύ περισσότερο στο ζήτημα μιας δυσμενούς διευθέτησης της υπόθεσης της.
Από τη μια, ο πιο στενός οικονομικός και πολιτικός έλεγχος της από την τρόικα, από τις δυτικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που προωθούν νεοαποικιακού τύπου διχοτομικές «λύσεις» για το Κυπριακό θα δυσκολέψουν τις αντιδράσεις και τις κινήσεις της στην παρεμπόδιση και αποτροπή τέτοιων «λύσεων».
Από την άλλη η Τουρκία, δεν πρέπει να υπάρχει αμφιβολία ότι θα εκμεταλλευθεί την εξασθένηση της για να ισχυροποιήσει το διχοτομικό και κατοχικό στάτους κβο που θέλει να παγιώσει στην Κύπρο. Δεν άργησε άλλωστε να το κάνει. Την επαύριον κιόλας της απόφασης του Γιουρογκρούπ για την Κύπρο το Τούρκικο υπουργείο Εξωτερικών αμφισβήτησε την κυριαρχία του κυπριακού κράτους με ανακοίνωση που έλεγε πως «η ψευδαίσθηση της Λευκωσίας πως είναι μόνο κάτοχος του νησιού είναι μια επικίνδυνη έκφανση».Για να επακολουθήσει συνέντευξη του υπουργού Εξωτερικών της Τουρκίας Νταβούτογλου όπου διατύπωσε τον Τουρκικό εκβιασμό πως ή θα γίνει μοιρασιά των φυσικών πόρων της Κύπρου ή αν «η Ελληνοκυπριακή Διοίκηση της Νότιας Κύπρου» δεν την δεχθεί «θα συνομιλήσουμε στη βάση λύσης δύο κρατών». Επανέφερε, μάλιστα, την πρόταση για τετραμερή διάσκεψη Τουρκίας, Ελλάδας, Τουρκοκυπρίων, Ελληνοκυπρίων, υποβαθμίζοντας την Κυπριακή Δημοκρατία σε ελληνοκυπριακή κοινότητα.
Οι εξελίξεις στην Κύπρο δείχνουν πόσο επικίνδυνη και απατηλή ήταν και είναι η πολιτική που ακολούθησαν και ακολουθούν οι κυβερνήσεις της Κύπρου και της Ελλάδας στις διεθνείς σχέσεις αναζητώντας προστασία και στήριξη για την Κυπριακή υπόθεση με την πρόσδεση στην ΕΕ και στην συνέχεια με την οικοδόμηση «στρατηγικής συμμαχίας» και την παραχώρηση Κυπριακής ΑΟΖ στο Ισραήλ και έμμεσα στις ΗΠΑ.
Όλη η θριαμβολογία για την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ, για την οποία οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ πανηγύριζαν, παρουσιάζοντας την σαν μεγάλη διπλωματική επιτυχία που θα οχύρωνε την Κύπρο απέναντι στις διχοτομικές λύσεις και τις τούρκικες απειλές γιατί τάχα τα σύνορα της Κύπρου θα γίνονταν σύνορα της ΕΕ. Ξεφουσκώνει τώρα με οδυνηρό τρόπο καθώς η ΕΕ βάζει το μαχαίρι στο λαιμό της Κύπρου καταστρέφοντας την οικονομικά και διαμορφώνοντας ακόμα χειρότερους πολιτικούς όρους για την πορεία του Κυπριακού ζητήματος.
Η πολιτική των κυπριακών κυβερνήσεων να χειριστούν την υπόθεση της Κύπρου πλέκοντας σχέσεις με την ΕΕ, το Ισραήλ και τις ΗΠΑ, που εξαρτούν την χώρα ακόμα περισσότερο από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα δεν έχει σαν αποτέλεσμα παρά να κάνει την Κύπρο πεδίο ενός οξύτερου ανταγωνισμού των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων αλλά και περιφερειακών δυνάμεων, όπως η Τουρκία και το Ισραήλ που δυναμώνει τους κινδύνους και τις απειλές σε βάρος της κυριαρχίας της. Αυτή η πολιτική, πάνω στην οποία οι κυβερνήσεις Χριστόφια και Αναστασιάδη βάσισαν και αναπτύσσουν και την εκμετάλλευση των υδρογανανθράκων της Κύπρου, αποδείχνεται αδιέξοδη και επικίνδυνη.
Συναγωνιστές και φίλοι
Η νέα δοκιμασία στην οποία μπήκε η Κύπρος επιβεβαιώνει πως η πραγματική λύση για την υπόθεση της απαιτεί ένα ριζικά διαφορετικό προσανατολισμό. Έναν προσανατολισμό που δεν θα ψάχνει λύση του Κυπριακού μέσα από τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που ευθύνονται για την τραγωδία του Κυπριακού λαού. Που θα στρέφεται ενάντια στην πολιτική του συμβιβασμού και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης που ακολουθούν οι κυρίαρχες αστικές δυνάμεις στην Κύπρο και στην Ελλάδα
Έναν προσανατολισμό που αποκρούοντας τον σοβινισμό θα στηρίξει τον κοινό αγώνα της Κύπρου, της Ελλάδας και της Τουρκίας
• Για να μπει τέρμα στην τούρκικη κατοχή στην Κύπρο, για να φύγουν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και οι βάσεις τους, για να φύγουν οι ελλαδίτικες στρατιωτικές δυνάμεις και να σταματήσει κάθε ξένη επέμβαση στην μεγαλόνησο.
• Για να διαλυθεί του τούρκικο ψευδοκράτος, να επιστρέψουν οι πρόσφυγες στα σπίτια τους και να εξαλειφθούν οι συνέπειες της τούρκικης κατοχής.
• Για να αποτραπεί κάθε διχοτομική λύση, με όποια μορφή και αν παρουσιάζεται και να ανατραπεί η πολιτική των τετελεσμένων και της συνθηκολόγησης.
• Για να καταργηθεί το καθεστώς των «εγγυητριών» δυνάμεων που νομιμοποιεί τις ξένες επεμβάσεις στην Κύπρο και να αφεθούν οι Κύπριοι, Έλληνες και Τούρκοι, να λύσουν μόνοι τα προβλήματα τους και να εξασφαλίσουν ειρηνική, ισότιμη και αρμονική συμβίωση.
Πλάι σ’ αυτά τα θεμελιώδη αιτήματα προστίθεται τώρα και ο αγώνας για την απόκρουση των μνημονιακών μέτρων και την αποτίναξη του ζυγού της τρόικας πάνω στην Κύπρο
Ο Κυπριακός λαός έχει ανάγκη από έναν τέτοιο προσανατολισμό και θα πρέπει να πάρει τις τύχες στα χέρια του αναπτύσσοντας την πάλη του για την απελευθέρωση από την τούρκικη κατοχή, για την ανατροπή της κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας ολιγαρχίας. Για μια Κύπρο ελεύθερη, ανεξάρτητη, ενιαία, κυρίαρχη, χωρίς ξένους στρατούς και εγγυήτριες δυνάμεις.
Σ’ αυτήν την κατεύθυνση το δημοκρατικό- αντιιμπεριαλιστικό κίνημα της χώρας μας καλείται να εκδηλώσει έμπρακτα την συμπαράσταση του στον Κυπριακό λαό.
