Ακούσαμε πολλά όλον αυτό τον καιρό για το τι έφταιξε που φτάσαμε ως εδώ και για το τι πρέπει να γίνει για να βελτιωθεί η κατάσταση. Ακούσαμε ότι φταίξαμε όλοι, αφού “μαζί τα φάγαμε”, ακούσαμε ότι έφταιξε η μία ή η άλλη προηγούμενη κυβέρνηση, ακούσαμε ότι έφταιξαν οι ...προδότες και τα ...λαμόγια ή ακόμα και οι ηγέτες της Ευρώπης που απομακρύνονται από το ευρωπαϊκό όραμα. Και ακούσαμε ότι πρέπει να πληρώσουμε το λογαριασμό γι' αυτά που τόσα χρόνια ...καταναλώναμε χωρίς να παράγουμε και να αποδεχθούμε τις σκληρές απαιτήσεις των δανειστών της χώρας, ώστε να οδηγηθούμε στην ανάκαμψη και την ανάπτυξη υπό την προστασία της ευρωζώνης και του ...πολύτιμου ενιαίου νομίσματος.
Το μόνο που δεν ακούσαμε είναι μια απλή πραγματικότητα: Ότι το κυρίαρχο σήμερα καπιταλιστικό-
ιμπεριαλιστικό σύστημα βρίσκεται σε βαθιά κρίση, την οποία επιδιώκει να φορτώσει όσο μπορεί στους λαούς όλου του κόσμου, αρπάζοντας με τη βία τον πλούτο που αυτοί παράγουν και καταδικάζοντάς τους στη φτώχεια και την εξαθλίωση.
Κι εκεί που τα πολιτικά μέσα αποτυχαίνουν, υπάρχουν και τα όπλα για να συνετίσουν τους ...ατίθασους, και να προειδοποιήσουν τους ανταγωνιστές. Γιατί οι βασικές δυνάμεις του συστήματος παγκόσμια συμφωνούν μόνο στο χτύπημα των δικαιωμάτων των λαών και των εργαζόμενων. Δε συμφωνούν καθόλου στο μοίρασμα της λείας, στο ποιος θα πάρει το πάνω χέρι σε αγορές, πλουτοπαραγωγικές πηγές, χώρες ολόκληρες. Ο ανταγωνισμός τους οξύνεται μέρα με τη μέρα και βαθαίνει μαζί με την κρίση. Τελευταίο θύμα αυτού του ανταγωνισμού η Κύπρος και ο λαός της, σε μια τραγική εξέλιξη που αποδεικνύει ότι η βαρβαρότητά τους δε γνωρίζει όρια.
Αυτή την πολιτική βιώνουμε στη χώρα μας πολλά χρόνια τώρα και με πολύ μεγαλύτερη ένταση τα
τελευταία τρία. Και, βέβαια, κάτι τέτοιο δε θα ήταν δυνατό αν η μεγάλη τρόικα της ΕΕ και του ΔΝΤ δεν είχε τη συνεργασία της μικρής τρόικας της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ. Η συγκυβέρνηση έχει αναλάβει να προωθήσει αυτή τη βάρβαρη αντιλαϊκή πολιτική, να αφαιρέσει δικαιώματα και κατακτήσεις δεκαετιών, να υπηρετήσει τα συμφέροντα των ξένων πατρώνων, να ξεπουλήσει στην κυριολεξία τη χώρα, τη γη, τη θάλασσα, το υπέδαφος και τους κατοίκους της και να εξασφαλίσει όσα περισσότερα προνόμια μπορεί για την άρχουσα τάξη την οποία εκπροσωπεί.
Αν τα πράγματα είναι έτσι, τότε ακούγονται πραγματικά σαν κακόγουστο αστείο οι υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ ότι μπορεί να ανακουφίσει άμεσα το λαό αν έρθει στην εξουσία. Γιατί αν απέναντί μας έχουμε το σύνολο των δυνάμεων του συστήματος, που είναι αποφασισμένες να συνεχίσουν αυτήν την πολιτική, που δεν τη βλέπουν σαν μια προσωρινή παρένθεση που κάποια στιγμή θα κλείσει, που θέλουν να κρατήσουν μόνιμα και για πάντα το λαό και τους εργαζόμενους στο περιθώριο, τότε η λύση δεν είναι μια καλύτερη διαχείριση με κάποιες τάχα πιο φιλολαϊκές δυνάμεις στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Η λύση είναι η σύγκρουση με αυτή την πολιτική και η ανατροπή της.
Είναι, όμως, εφικτή μια τέτοια αναμέτρηση και, πολύ περισσότερο, είναι δυνατό να είναι νικηφόρα για το λαό; Η αναμέτρηση ήδη συμβαίνει. Γιατί αυτά τα τρία χρόνια δεν ήταν μόνο τα χρόνια με τα πιο βάρβαρα μέτρα, αλλά και τα χρόνια με τους μεγαλύτερους και μαζικότερους λαϊκούς αγώνες των τελευταίων δεκαετιών. Στις γενικές και κλαδικές απεργίες, στις πλατείες, στις συγκεντρώσεις και τις διαδηλώσεις ο λαός μας έδειξε ότι δεν έχει ξεχάσει να αγωνίζεται, δεν έχει “βουλιάξει στον καναπέ”, όπως πολύ υποτιμητικά του προσάπτουν, δε διστάζει να διεκδικήσει την ίδια του τη ζωή, ακόμα κι αν χρειαστεί να αντιμετωπίσει την αγριότητα της κρατικής καταστολής.
Είναι γεγονός ότι δεν καταφέραμε, ως λαός, να αποτρέψουμε την επίθεση στα δικαιώματά μας. Αυτό δε σημαίνει ότι δε δημιουργήσαμε προβλήματα στο πολιτικό σύστημα,το οποίο αναγκάστηκε να αλλάξει την κυβέρνηση Παπανδρέου και να κάνει δυο φορές εκλογές μέχρι να βρει μια λύση. Ακόμα και η έξαρση της κρατικής και φασιστικής τρομοκρατίας και η αμφισβήτηση στοιχειωδών δημοκρατικών δικαιωμάτων δείχνουν ένα σύστημα που αντιλαμβάνεται ότι ο εχθρός του είναι ο λαός και ότι από αυτόν κινδυνεύει περισσότερο. Το γεγονός ότι οι μεγάλοι αυτοί αγώνες δεν είχαν μεγάλα αποτελέσματα σημαίνει μόνο ότι δεν ήταν όσο μεγάλοι χρειαζόταν κι όχι ότι δεν έπρεπε να γίνουν.
Η κυβέρνηση τονίζει με κάθε ευκαιρία το “μονόδρομο” της ΕΕ και του ευρώ, το μονόδρομο του ίδιου του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος, τελικά. Απέναντι σε αυτούς τους ψεύτικους μονόδρομους πρέπει να αντιτάξουμε ξανά το δικό μας πραγματικό μονόδρομο του αγώνα για να υπερασπιστούμε τις ίδιες μας τις ζωές. Δε θα σταματήσουν αν δεν τους σταματήσουμε!
Με αυτές τις κατευθύνσεις, προχωρούμε στη συγκρότηση ενός ανοιχτού σχήματος στις βόρειες συνοικίες της Αττικής, με σκοπό την ανάπτυξη των αντιστάσεων στις περιοχές μας, την αλληλεγγύη, τη συζήτηση και τη δράση, σε μια προσπάθεια να βαθύνουν, να μαζικοποιηθούν και να γίνουν πιο αποτελεσματικοί οι αγώνες μας και πιο συγκεκριμένα:
· Να βρεθούμε δίπλα στους αγώνες των εργαζόμενων στις περιοχές μας, στις μεγάλες και μικρές
επιχειρήσεις, τους Δήμους, τα σχολεία και τα νοσοκομεία, ενάντια στις απολύσεις, την εργοδοτική
τρομοκρατία, τους μισθούς πείνας και τα εξαντλητικά ωράρια.
· Να σταθούμε αλληλέγγυοι στους άνεργους με στόχο να ενταχθούν στον αγώνα για τη διεκδίκηση του δικαιώματος τους στη δουλεία και στα επιδόματα ανεργίας.
· Να συναντηθούμε με μαθητές, εκπαιδευτικούς και γονείς και να διεκδικήσουμε τα αυτονόητα για τα
σχολεία και τους εργαζόμενους σε αυτά. Να συναντηθούμε, επίσης, με τους εργαζόμενους στα
νοσοκομεία και να αγωνιστούμε για το δικαίωμα του λαού στη δωρεάν περίθαλψη.
· Να κινητοποιηθούμε για τα ζητήματα της φορομπηξίας και των χαρατσιών, είτε προέρχονται από το
κράτος έιτε από τους Δήμους.
· Να υπερασπιστούμε τους ελεύθερους χώρους στις γειτονιές μας και να αντισταθούμε σε όποιες
προσπάθειες ξεπουλήματός τους σε ντόπια και ξένα αρπακτικά.
· Να υπερασπιστούμε τα στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα του λαού, ενάντια στην αστυνομοκρατία και τις φασιστικές συμμορίες. Να καταγγείλλουμε το ρατσισμό και την ξενοφοβία και να σταθούμε αλληλέγγυοι με τους μετανάστες εργαζόμενους.
· Να αναδεικνύουμε στις περιοχές μας γενικότερα πολιτικά ζητήματα, όπως οι στρατιωτικές επεμβάσεις και οι αγώνες των λαών της Ευρώπης και όλου του κόσμου.
Με αποφασιστικότητα και τόλμη, να δημιουργήσουμε ένα ζωντανό, ανοιχτό σχήμα πολιτικής δράσης στην περιοχή μας. Με εμπιστοσύνη στο λαό και τις δυνάμεις του, κόντρα στη μοιρολατρία και την αδράνεια, να προσπαθήσουμε να οικοδομήσουμε εστίες αντίστασης σε μια πολιτική που δε μας αφήνει άλλο περιθώριο από το να αναμετρηθούμε μαζί της.
Απρίλης 2013
Πρωτοβουλία για μια Αριστερή
Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία στα Βόρεια
