από τον Δημήτρη Μπαμπίλη
Η Κύπρος μέσα σ΄ ένα Σαββατοκύριακο βυθίστηκε στο οικονομικό χάος κι αφού επί χρόνια οι αναλύσεις για τα μυθικά πλούτη που θα έφερνε το φυσικό αέριο από τα “οικόπεδά” της έδιναν και έπαιρναν.
Οι καταιγιστικές εξελίξεις στην Κύπρο αποδεικνύουν με δραματικό τρόπο ότι όταν και όπου εμπλέκονται οι ιμπεριαλιστές, την πληρώνουν οι μικρές χώρες και οι λαοί τους. Κι αυτό γίνεται πιο βίαια σε περίοδο κρίσης.
Ήρθε και η σειρά του κυπριακού λαού να γευτεί τους πραγματικούς καρπούς της κρίσης και της επίθεσης του συστήματος που ρημάζει και καταστρέφει εξαρτημένες χώρες, πλούτο και εργαζόμενους σε παγκόσμια κλίμακα
Οι αυταπάτες και οι πανηγυρισμοί για την “πολυδιάστατη” πολιτική Χριστόφια που δήθεν κατάφερε τη συνεργασία ΗΠΑ, Ισραήλ, ΕΕ αλλά και Ρωσίας γύρω από την Κύπρο με όχημα την εξόρυξη-αξιοποίηση των κοιτασμάτων της κυπριακής ΑΟΖ έλαβαν τέλος!
Οι ιμπεριαλιστές επιστρέφουν εκδικητικά μετά το συντριπτικό «όχι» του κυπριακού λαού στο σχέδιο Ανάν για διχοτόμηση και μετατροπή του νησιού σε ιμπεριαλιστική βάση εξορμήσεων.
Στην Κύπρο το εκρηκτικό μείγμα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης συναντήθηκε με τις κινήσεις στη σκακιέρα της αναδιάταξης θέσεων και σφαιρών επιρροής των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.
Η κρίση του παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού συστήματος οξύνει τους ανταγωνισμούς που αυτοί με τη σειρά τους τροφοδοτούν την κρίση, σε ένα φαύλο κύκλο που τι μας έχει δώσει την τελευταία περίοδο στην ευρύτερη περιοχή; σοβαρές λαϊκές αντιδράσεις αλλά και την περίπτωση της επέμβασης στη Λιβύη και τη συνεχιζόμενη σφαγή στη Συρία. Δεν είσαι απλά μάντης κακών αν ισχυριστείς ότι με τον εκνευρισμό που επικρατεί στις τάξεις των ιμπεριαλιστών εγκυμονούνται σοβαρότατοι κίνδυνοι για ολόκληρη την εύφλεκτη περιοχή της νοτιοανατολικής Μεσογείου.
Κύπρος. Οχι τυχαία η θέση της. Το νησί της Αφροδίτης είναι σε μια λεκάνη με πλούσια -έτσι λένε- ενεργειακά κοιτάσματα. Στο νησί διασταυρώνονται υπάρχοντες και μέλλοντες ενεργειακοί δρόμοι που ο έλεγχος τους παίζει σημαντικό ρόλο στους στρατηγικούς σχεδιασμούς των ιμπεριαλιστών.
Η Κύπρος, ανεξάρτητα από τα ενεργειακά της κοιτάσματα ήταν πάντα οικόπεδο με εξαιρετική θέση για τους μεγάλους που το θεωρούσαν αβύθιστο αεροπλανοφόρο και διεκδικούσαν τον έλεγχο του με αποτέλεσμα τόσα δεινά για τον λαό της.
Με το τέλος του 2ου παγκοσμίου πολέμου, οι ΗΠΑ μπαίνουν στο προσκήνιο και εκτοπίζουν σταδιακά τις παλιές αποικιοκρατικές δυνάμεις (Βρετανία, Γαλλία). Η περιοχή της Μ. Ανατολής γίνεται πεδίο σκληρής αναμέτρησης. Πριν τον πόλεμο οι Βρετανοί ελέγχουν το 80% των πετρελαίων της Μ. Ανατολής, ενώ οι Αμερικανοί μόλις το 14%. Το 1955 η Βρετανία ελέγχει μόλις το 30% των πετρελαίων της περιοχής, οι ΗΠΑ το 65%, ενώ η Γαλλία μόνο το 25% της Ιράκ Πετρόλεουμ.
Η Κύπρος γίνεται μήλο της έριδας για όλους τους ισχυρούς παίκτες τη στιγμή που για τη Βρετανία αποτελεί ζωτικό σημείο στην προσπάθειά της να περισώσει ό,τι μπορεί από το παλιό αποικιακό στρατηγικό της σύστημα.
Μεγάλο μέρος της ιστορίας του νησιού σημαδεύεται κυρίως από τη σύγκρουση μεταξύ ΗΠΑ - Βρετανίας. Η πληθυσμιακή σύνθεση της Κύπρου διευκόλυνε τον ξένο παράγοντα στην επιδίωξή του να συντηρήσει και να διευρύνει τη διαίρεση του κυπριακού λαού σε Ελληνοκύπριους και Τoυρκοκύπριους. Oι τυχοδιωκτικές και εξαρτημένες από τα ξένα συμφέροντα αστικές τάξεις και πολιτικές ηγεσίες σε Ελλάδα, Κύπρο και Τουρκία σχοινοβατούσαν στα όρια που έβαζαν οι ιμπεριαλιστές και σε συνδυασμό με την αδυναμία ο εθνικοαπελευθερωτικός - αντιαποικιακός αγώνας να είναι υπόθεση όλου του κυπριακού λαού πολλαπλασίαζε τα δεινά. Ετσι, φτάσαμε με τις πλάτες των ΗΠΑ στην τουρκική εισβολή και την de facto διχοτόμηση του νησιού το 1974.
Σειρά σχεδίων ακολουθούν για τη δήθεν λύση του κυπριακού κατά πως θέλουν τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών.
Το 1982 έρχεται το σχέδιο του τότε ΓΓ του ΟΗΕ Χαβιέρ Πέρες ντε Κουέγιαρ. Κυπριανού και ο Ντενκτάς απορρίπτουν τις προτάσεις Ντε Κουέγιαρ και οι Τουρκοκύπριοι προχωρούν στην «ανακήρυξη» ως ανεξάρτητου κράτους της «Τουρκικής Δημοκρατίας της Βορείου Κύπρου».
Μέτα περίπου 4 χρόνια ο Ντε Κουέγιαρ επανέρχεται με νέο σχέδιο, παραλλαγή του προηγούμενου το οποίο επίσης απορρίφθηκε.
Καλοκαίρι του 1992, ένας άλλος τεως ΓΓ του ΟΗΕ, ο Μπούτρος Γκάλι, διατυπώνει τις περίφημες «ιδέες Γκάλι» και χάρτη της ομοσπονδίας Κύπρου. Το σχέδιο ναυαγεί. Μετά από δέκα χρόνια ο άλλος τεως ΓΓ του ΟΗΕ Κόφι Αναν επανέρχεται με ένα σχέδιο, το οποίο κινείται, με περισσότερες λεπτομέρειες, στα ίδια πλαίσια με τα προηγούμενα.
Το σχέδιο Αναν προτάθηκε τις παραμονές της τελικής απόφασης για την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Πριν ακόμα πάρει τις σημερινές του διαστάσεις το θέμα με τα ενεργειακά θέλγητρα της Κύπρου. Το σχέδιο αυτό όπως και τα προηγούμενα άλλωστε ήταν κομμάτι της ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων της εποχής που διατυπώθηκε.
Νομιμοποιούσε την εδαφική διαίρεση του νησιού και ουσιαστικά αρνιόταν σε Ελληνοκυπρίους και Τουρκοκυπρίους να συμβιώνουν αρμονικά και ειρηνικά. Έκφρασε έναν συμβιβασμό ΗΠΑ-Αγγλίας και ισχυρών της Ε.Ε. που χάριζε όμως πλεονεκτήματα κυρίως στους Αμερικάνους ιμπεριαλιστές που νομιμοποιούνταν να διατηρούν μια από τις μεγαλύτερες κατασκοπευτικές τους βάσεις στον κόσμο. Οι υπόλοιποι υποχρεώθηκαν να το δεχτούν, μπροστά στο ενδεχόμενο, η επιχειρούμενη από αυτούς διεύρυνση της Ε.Ε. να δεχτεί σοβαρό πλήγμα. Με δεδομένο ότι, η διεύρυνση του ΝΑΤΟ, την έχει έτσι κι αλλιώς, προλάβει.
O Πρόεδρος της κυπριακής Δημοκρατίας Τάσσος Παπαδόπουλος υπογράφει, στις 16 Απριλίου 2003, στην Αθήνα, τη Συνθήκη Προσχώρησης της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Τη Συνθήκη υπογράφουν και οι ηγέτες και των άλλων εννιά υπό ένταξη κρατών, δηλ. Τσεχίας, Εσθονίας, Ουγγαρίας, Λετονίας, Λιθουανίας, Μάλτας, Πολωνίας, Σλοβακίας και Σλοβενίας. Το σχέδιο Αναν, στις 24 Απριλίου 2004, το έστειλε στα αζήτητα ο κυπριακός λαός. Την 1η Μαΐου 2004 η Κυπριακή Δημοκρατία εντάχθηκε επίσημα στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Σε γενικές γραμμές στις αστικές εφημερίδες διάβαζες πως ο στόχος της ένταξης του νησιού στην ΕΕ συνιστούσε την πιο ελπιδοφόρα προοπτική για την κατοχύρωση ενός ειρηνικού μέλλοντος για το λαό της Κύπρου, μέσα σε συνθήκες ασφάλειας και ευημερίας. Και βέβαια πέρναγε στα ψιλά η βασική επιδίωξη των ισχυρών της ΕΕ Γερμανίας – Γαλλίας να δημιουργήσουν τους όρους που θα τους επέτρεπαν επιτελούς να βάλουν κι αυτοί πόδι στο αβύθιστο αεροπλανοφόρο.
Την ίδια στιγμή που διαγκωνίζονται οι δυτικοί για το ποιος θα χει τον κυρίαρχο ρόλο στην Κύπρο, δεν πρέπει να μας διαφεύγει της προσοχής πως στο νησί υπάρχει ιστορικό σχέσεων μέρους της ηγεσίας της Κύπρου με τον σοβιετικό παλαιότερα και τελευταία ρώσικο παράγοντα.
Κυρίως από την περίοδο προεδρίας του Μακάριου -την δεκαετία του 60- που προσέγγισε το Κίνημα των Αδεσμεύτων, την Ε.Σ.Σ.Δ. και το Σύμφωνο της Βαρσοβίας σαν αντίβαρο στις ΝΑΤΟικες πιέσεις.
Στην συνέχεια μετά την κατάρευση της ΕΣΣΔ οι σχέσεις Ρωσίας Κύπρου δεν περιορίζονται μόνο στα ακριβά τουριστικά πακέτα με κυπριακό ήλιο και ζεστή θάλασσα για τους ρώσους μεγιστάνες. Την δεκαετία του 90, η Κύπρος έγινε μάλλον ο βασικότερος τόπος φιλοξενίας των ρωσικών εταιρειών offshores.
Τα στοιχειά έδειξαν πως την Κύπρο επισκέφτηκαν το 2012 μισό εκατομμύριο ρώσοι τουρίστες και περίπου το 25% των τραπεζικών αποθεμάτων του νησιού είναι ρωσικά.
Σε εμάς είναι απολύτως κατανοητό πως ο ρωσικός ιμπεριαλισμός καλοβλέπει την αναβάθμιση των οικονομικών σχέσεων και στο επίπεδο των υδρογονανθράκων και ενεργειακών δρόμων και βέβαια στο στρατιωτικό-στρατηγικό πεδίο σαν προσπάθεια να διατηρήσει μια αναβαθμισμένη παρουσία στη «θάλασσα, στη μέση της γης», τώρα που η χρήση της ρωσικής βάσης της Ταρσούς καθίσταται προβληματική λόγω του πολέμου στη Συρία.
Είναι γνωστό πως οι Ρώσοι ζητάνε από την Κύπρο παραχωρήσεις ναυτικής ευκολίας στο τμήμα της task force του ρωσικού στόλου που θ’ αναλάβει την προάσπιση των ρώσικων συμφερόντων στη περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσόγειου.
Συναγωνιστές και φίλοι......
Θεωρούμε πως η προσπάθεια αναβάθμισης του ρόλου των Ρώσων στην Κύπρο και στην ευρύτερη περιοχή στο φόντο της γενικότερης κρίσης και των ανταγωνισμών σε αυτή την στρατηγικής σημασίας περιοχή εκνευρίζει και κινητοποιεί αμερικάνους και ευρωπαίους ιμπεριαλιστές.
Στον διεθνή τύπο γράφονταν πριν την κρίση στη Κύπρο για τις κινήσεις ενεργειακού «ματ» της Ρωσίας στη νοτιοανατολική Μεσόγειο, όπως χαρακτηρίστηκαν οι συμφωνίες της για συνεκμετάλλευση του ισραηλινού κοιτάσματος «Ταμάρ», η διεκδίκηση συμμετοχής και στο «Λεβιάθαν» και κατόπιν στο κοίτασμα Αφροδίτη στο λεγόμενο Οικόπεδο 12 της Κύπρου.
Για μας τουλάχιστον δεν αποτελεί έκπληξη το γιατί εδώ και καιρό οι δυτικοί ιμπεριαλιστές απαιτούσαν από την κυπριακή ηγεσία το ξεπέταγμα των Ρώσων.
Σε αυτήν την ρότα και για την αναβάθμιση του δικού τους ιδιαίτερου ρόλου στην ευρύτερη περιοχή οι ΗΠΑ τακτικά επέλεξαν με πολιτικό στήριγμα τον νυν πρόεδρο της Κύπρου Αναστασιάδη, εκλεκτού της Δύσης και υπέρμαχου του κακόφημου σχεδίου Ανάν, να προχωρήσουν την ένταξη της Κύπρου στο λεγόμενο “συνεταιρισμό για την ειρήνη” που για να θυμηθούμε ήταν κάποια χρόνια πριν ο προθάλαμος ένταξης στο ΝΑΤΟ μιας σειράς χωρών της ανατολικής Ευρώπης.
Και φτάνουμε στην απαρχή της γνωστής κρίσης στο νησί όταν με ιδιαίτερα βίαιο τρόπο το πολιτικό προσωπικό της γερμανικής αστικής τάξης παίρνει πρωτοβουλία και επιλέγει την Κύπρο για το πρωτοφανές και άγαρμπο κούρεμα των καταθέσεων στις κυπριακές τράπεζες.
Σε μια νύχτα, λοιπόν, η Κύπρος έγινε -ενώ δεν ήταν- η εξαίρεση. Ενώ υπάρχει, για παράδειγμα, και το Λουξεμβούργο με τραπεζικούς λογαριασμούς 22 φορές μεγαλύτερους του ΑΕΠ του αλλά και η Μάλτα με τραπεζικούς λογαριασμούς οκταπλάσιους του μεγέθους της οικονομίας της.
Γιατί;
Πιστεύουμε πως με την κίνηση της αυτή η Γερμανία στην Κύπρο λειτουργεί σαν εμπροσθοφυλακή της ΕΕ και επιδιώκει μέσα από τέτοιες πρωτοβουλίες να κατοχυρώσει και να διευρύνει τον ηγεμονικό της ρόλο μέσα στο ευρωπαϊκό λεγόμενο οικοδόμημα σε μια περίοδο που στην σκακιέρα των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών μετριούνται δυνατότητες, αντιδράσεις και όρια.
Με πρωτοβουλία της Γερμανίας το Eurogroup εισηγήθηκε ένα οικονομικό μέτρο που, σε πρώτη φάση, θέλει να διώξει τις ρώσικες καταθέσεις από το νησί, να αδυνατίσει έτσι οικονομικά και να υποβαθμίσει για να κάνει ακόμα πιο υποχείρια την αστική τάξη της Κύπρου στις γερμανικές κυρίως επιδιώξεις.
Ξάφνου, για λίγα δις που θα φέρει το κούρεμα των καταθέσεων έχουμε παγκόσμια αναστάτωση. Έχουμε κρίση με τις αντιδράσεις, τις αντιθέσεις και τις εκτιμώμενες επιπτώσεις να φαίνονται δυσανάλογα μεγάλες σε σχέση με τη βαρύτητα και την έκταση του προγράμματος «σωτηρίας» μιας μικρής χώρας όπως είναι η Κύπρος.
Συναγωνιστές και φίλοι....
Θεωρούμε πως το οικονομικό μέτρο που εισηγήθηκε η Γερμανία, σε πρώτη φάση, θέλει να διώξει τις ρώσικες καταθέσεις από το νησί, να αδυνατίσει έτσι οικονομικά και να υποβαθμίσει για να κάνει ακόμα πιο υποχείρια την αστική τάξη της Κύπρου στις γερμανικές κυρίως επιδιώξεις. Συνιστά επιθετική γεωπολιτική κίνηση απέναντι στους Ρώσους σε μια περίοδο που παρά τις επιθυμίες και τους σχεδιασμούς τους υφίστανται πολλαπλές απωθήσεις από την περιοχή της ΝΑ Μεσογείου. Είναι μέτρο που επιδιώκει την απώθηση της Ρωσίας από τον σε εξέλιξη ενεργειακό κόμβο της Κύπρου. Την απώθηση από μια περιοχή με ιδιαίτερη οικονομική και κυρίως γεωστρατηγική σημασία.
Η πρωτοβουλία της Γερμανίας είναι όμως και κίνηση επιθετική και απέναντι στις άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της Ευρώπης, ακόμα και τις ΗΠΑ.
Οι ιμπεριαλιστές της Δύσης θέλουν την απώθηση της Ρωσίας. Ιδιαίτερα οι αμερικάνοι πρωτοστατούν σε αυτό. Προκαλεί όμως σοβαρές αντιθέσεις η γερμανική επιχείρηση κατάληψης προνομιούχου θέσης στην Κύπρο και στην ευρύτερη περιοχή, όπου τόσα πολλά εξελίσσονται και άλλα τόσα είναι σε εκκρεμότητα.
Έτσι εξηγούμε και τις παλινωδίες της κυπριακής πολιτικής ηγεσίας. Η οποία είχε καταρχήν δεχτεί το γερμανικό σχέδιο κουρέματος το οποίο στη συνέχεια καταψήφισε η κυπριακή βουλή. Φαίνεται πως η όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων που προκάλεσε η γερμανική κίνηση έδωσε προσωρινά ερείσματα στην κυπριακή ηγεσία να πει προσωρινά όχι.
Αναρωτιόμαστε αν όχι μόνο οι Ρώσοι αλλά και οι υπόλοιποι ιμπεριαλιστές της Δύσης έβαλαν και αυτοί το χεράκι τους για να καταλήξει (τουλάχιστον σε πρώτη φάση) η Γερμανία κυρίως να δεχτεί την τρικλοποδιά του προσωρινού οχι. Τα πολιτικά δεδομένα μας οδηγούν στο συμπέρασμα πως η πρωτοβουλία της Γερμανίας δεν ενεργοποίησε μόνο τα αντανακλαστικά των ρώσων αλλά δέχτηκε και χτυπήματα κάτω από τη μέση και από δυτικούς συμμάχους, άσχετα αν παρουσιάστηκαν ως ουδέτεροι ή ευνοϊκά διακείμενοι στο σχέδιο απώθησης των ρώσων από το νησί.
Η άρχουσα τάξη της Γερμανίας προσπαθεί με όπλο την ισχυρή της οικονομία και την ηγεμονική της θέση στην ΕΕ να αμφισβητήσει και να τροποποιήσει σε μια πορεία τους όρους που διαμορφώθηκαν γι αυτήν μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο. Διάφοροι αναλυτές θεωρούν, προφανώς λανθασμένα, ότι τα οικονομικά και πολιτικά εργαλεία της γερμανικής άρχουσας τάξης έχει πολύ περισσότερο αποτελεσματικά απ' ό,τι όλο το πυρηνικό οπλοστάσιο των άλλων ιμπεριαλιστών. Εμείς εκτιμούμε πως μόνο με αυτά τα εργαλεία δεν μπορεί η γερμανική άρχουσα τάξη να επιβάλει και να συγκροτήσει εύκολα στρατηγικές συμμαχίες στις οποίες να έχει τον πρωτεύοντα ρόλο.
Οι κατά καιρούς τυχοδιωκτισμοί της άρχουσας τάξης της Γερμανίας να απλώνει τα χέρια της περισσότερο απ' ό,τι έφταναν, την έχουν υποχρεώσει στο παρελθόν ακόμα και σε άτακτες υποχωρήσεις, κυρίως απέναντι στις ΗΠΑ. Πολλές φόρες αισθάνθηκε η γερμανική άρχουσα τάξη την αναντιστοιχία ανάμεσα στις οικονομικοπολιτικές ιμπεριαλιστικές βλέψεις και την πραγματική της στρατιωτική ισχύ. Δεν μπορούμε να προσπεράσουμε αυτή τη πλευρά.
Όπως έχουν, λοιπόν, διαμορφωθεί τα δεδομένα, οι ιμπεριαλιστές και με την κρίση στην Κύπρο μέτρησαν και μετρούν τις δυνάμεις τους και αξιολογούν τις όποιες απώλειες είχαν συνολικά και ξεχωριστά ο καθένας.
Στο επόμενο διάστημα και αξιοποιώντας ο καθένας τους πάσης φύσης υποτακτικούς στην περιοχή θα πάρει θέση μάχης. Όσο περισσότερα ερείσματα και δυνατότητες έχει τόσα περισσότερα θα κρατήσει σε μια περιοχή στην οποία δυστυχώς όλο και ανεβαίνει η ένταση και η νευρικότητα όλων των μεγάλων παικτών.
Μετά τις όποιες παλινωδίες της η κυπριακή άρχουσα τάξη μπήκε στο χορό των μνημονίων.
Φαίνεται πως τα περιθώρια που της δόθηκαν σαν αποτέλεσμα της απότομης όξυνσης των ανταγωνισμών από την κίνηση της Γερμανίας ήταν ιδιαίτερα περιορισμένα.
Μάλλον ο στόχος της απώθησης της Ρωσίας τελικά ιεραρχήθηκε από τους Δυτικούς σαν κύριος στόχος. Αυτό δεν σημαίνει πως στερούνται νοήματος και συμβολισμών οι τρικλοποδιές μεταξύ των δυτικών ιμπεριαλιστών για το που βρίσκονται σήμερα οι πραγματικοί συσχετισμοί. Τρικλοποδιές που υπενθύμισαν προς κάθε κατεύθυνση πως οι συσχετισμοί αυτοί δεν τροποποιούνται εύκολα και σίγουρα όχι μόνο με οικονομικούς και σε ειρηνικό περιβάλλον τρόπους.
Συναγωνιστές και φίλοι....
Δεν είμαστε σε θέση να προβλέψουμε αν μετά το κούρεμα των κυπριακών τραπεζών ο συμβιβασμός που επιτεύχθηκε και που έχει επικεντρωθεί στο οικονομικό-πολιτικό πεδίο θα αφήσει και πόσα περιθώρια στους ρώσους ιμπεριαλιστές να μείνουν και να διευρύνουν το ρόλο τους στην περιοχή που τους ενδιαφέρει και ενεργειακά αλλά και λόγω Συρίας. Απο την επίσκεψη τις μέρες της κρίσης του κύπριου υπουργού Οικονομικών Μιχάλη Σαρρή μάθαμε πως καμία συμμετοχή δεν θα έχει η Ρωσία στο πρόγραμμα του Eurogroup για την Κύπρο. Οι Ρώσοι φαίνεται να ξεκαθάρισαν ότι δεν συζητούν τίποτε άλλο πέραν της επιμήκυνσης του ρωσικού δανείου ύψους 2,5 δισ. ευρώ. Στελέχη της Gazprom βρέθηκαν στην Κύπρο στις 17 Μαρτίου προκειμένου να συναντηθούν με τον πρόεδρο Αναστασιάδη, συνάντηση η οποία ωστόσο δεν πραγματοποιήθηκε. Το κλιμάκιο της Gazprom δέχθηκε ο υπουργός Οικονομικών συνοδευόμενος από μέλος του κλιμακίου της τρόικας. Το γεγονός εξόργισε τα μέλη της Gazprom, τα οποία και αποχώρησαν από τη συνάντηση αφού η Μόσχα θέλει εμπλοκή του ιδίου του Προέδρου της Δημοκρατίας, με άμεση μετάβασή του στη Ρωσία.
Συναγωνιστές....
Μπορούμε όμως να διαπιστώσουμε μαζί σας πως το γερμανικό σχέδιο συνοδεύεται από μια πρωτοφανή επίθεση στον κυπριακό λαό και από με μια βίαιη υποβάθμιση του ρόλου της κυπριακής αστικής τάξης, που την κάνει ακόμα πιο ευάλωτη στις ιμπεριαλιστικές πιέσεις άλλα και αναπόφευκτα συνοδεύεται με επιπτώσεις που θα φέρει στις ελληνοτουρκικές, ελληνοκυπριακές και τουρκοκυπριακές σχέσεις.
Και τα πρώτα σημάδια αυτών των επιπτώσεων φάνηκαν και από την αναθέρμανση της συζήτησης για ένα νέο πιο αντιδραστικό σχέδιο τύπου Αναν για την Κύπρο αλλά και από τις δηλώσεις Νταβούτογλου.
Οι ΗΠΑ παρακολουθούν διακριτικά τις εξελίξεις και είναι σίγουρο πως χουν λόγο και ρόλο μέσω της ευρύτερης ισχυρής παρουσίας τους στην περιοχή. Αυτό δεν θ’ αργήσει να φανεί. Προς το παρόν υπαγορεύουν στο πολιτικό προσωπικό Ελλάδας Τουρκίας να διατηρούν για την ώρα χαμηλούς τόνους στις αντιθέσεις και τους ανταγωνισμούς των δύο αστικών τάξεων που εκπροσωπούν. Αντιθέσεις που αντικειμενικά πυροδοτούνται από τις συνολικότερες εξελίξεις τόσο στο Κυπριακό όσο και στις ΑΟΖ.
Παράλληλα δεν ήταν άσχετη με τις εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή η επίσκεψη χαμηλών προσδοκιών, όπως χαρακτηρίστηκε, του Ομπάμα σε Ισραήλ-Παλαιστίνη-Ιορδανία. Ούτε το συγνώμη του Ισραήλ στην Τουρκία που ακολούθησε.
Έχουμε μπει σε μια φάση μεγάλων ανακατατάξεων και ανατροπών ώστε ακόμα και η «παραμικρή» κίνηση των ιμπεριαλιστών ή μια εμφάνιση του λαϊκού παράγοντα στο προσκήνιο μπορεί να λειτουργήσει σαν θρυαλλίδα. Ετσι εξηγείται η παγκόσμια ανατάραξη που προκλήθηκε από την γερμανική πρωτοβουλία αλλά και το προσωρινό ΟΧΙ σε αυτήν της κυπριακής άρχουσας τάξης.
Η όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, οι έντονες προσπάθειες των ιμπεριαλιστών να αποκτήσουν ερείσματα και έλεγχο, να μοιράσουν αγορές, να ελέγξουν χώρες, θα τροφοδοτούν σε μόνιμη βάση την ένταση και τη νευρικότητα, χωρίς να αποκλείονται ακόμα και θερμές πολεμικές αναμετρήσεις και νέες αιματοβαμμένες εξορμήσεις.
Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι στην Κύπρο έχουν μονάχα έναν τρόπο για τη διασφάλιση της ειρήνης και της προόδου. Την ενίσχυση της αντιιμπεριαλιστικής τους ενότητας, κόντρα σε αντιδραστικούς εθνικισμούς, κόντρα στις εξαρτημένες και τυχοδιωκτικές αστικές τάξεις σε Ελλάδα – Κύπρο – Τουρκία. Για μία Κύπρο ενιαία και ανεξάρτητη.
