23 Οκτωβρίου 2013

Τι θα κάνουμε σύντροφοι, συναγωνιστές και φίλοι;

Πριν λίγο καιρό, το Ινστιτούτο Εργασίας της ΓΣΕΕ ανακοίνωνε σε μελέτη του, ότι θα χρειαστούν τουλάχιστον είκοσι χρόνια προκειμένου να δημιουργηθούν ξανά, ένα εκατομμύριο θέσεις εργασίας, όσες δηλαδή έχουν χαθεί μέχρι σήμερα και να μειωθεί έτσι το ποσοστό της ανεργίας κάτω απ’ το 10%. Επίσης, από την ίδια μελέτη, για να συμβεί αυτό που δεν είναι και για να πανηγυρίζεις, χρειάζεται για τα επόμενα 20 χρόνια, ένας σταθερός ρυθμός ανάπτυξης της οικονομίας, γύρω στα 4%. Αυτό το σενάριο, ούτε οι ιμπεριαλιστές της τρόικα αλλά ούτε και η δικομματική κυβέρνηση ΝΔ- ΠΑΣΟΚ ισχυρίζονται ότι είναι εφικτό, παρόλο που μπορούν να πετάνε διάφορες μπαρούφες για τη νέα εποχή της ανάπτυξης μετά τη λαίλαπα της λιτότητας.
Η κατάσταση δε γυρίζει πίσω, η απασχόληση και το εισόδημα δε θα προσεγγίσουν το επίπεδο που είχαν πριν από δέκα χρόνια. Με την επικυριαρχία των ιμπεριαλιστών στη χώρα και στην εξουσία τη ντόπια αστική τάξη, απλούστατα τέτοιο πράγμα δεν πρόκειται να υπάρξει.

Η κατάσταση που βιώνουμε αλλά και όσα αυτή υπόσχεται για το μέλλον έχει βαρύνει στη συνείδηση του κόσμου και ιδιαίτερα των νέων ανθρώπων. Απ’ την ίδια μελέτη διαβάζεις ότι έξι στους δέκα ανέργους δηλώνουν πως θα εργαζόντουσαν σε οποιαδήποτε δουλειά. Ανάλογο ποσοστό των ανέργων δηλώνει πως είναι διατεθειμένο να εργαστεί με όποιο μισθό και σχέση του προτείνει ο εργοδότης. Οι μισοί άντρες και το 40% των γυναικών είναι έτοιμοι να μετακινηθούν μακριά από εκεί που μένουν για να βρουν δουλειά.
Με τους προνομιούχους που εργάζονται τι γίνεται;. Μα ο κόσμος δουλεύει σε όλο και πιο αφόρητες συνθήκες. Έχει αυξηθεί δραματικά η μερική απασχόληση, το ίδιο κι η προσωρινή απασχόληση. Ο εργαζόμενος δε γνωρίζει το πρωί που πήγαινε στη δουλειά, τι πραγματικά του ξημερώνει κι αν θα γυρίσει με μια ακόμα μείωση του μισθού ή με την απόλυση στο χέρι. Η αγοραστική δύναμη των μισθών έχει κατρακυλήσει δραματικά.
Τόσος κόσμος, χιλιάδες άνδρες και γυναίκες, τους έλαχε να ζουν νιώθοντας ταπείνωση και τσάκισμα της αξιοπρέπειας τους. Χιλιάδες άνθρωποι, φοβισμένοι, σαστισμένοι, μπερδεμένοι αλλά και θυμωμένοι και πολύ οργισμένοι.
Αρκετοί απ’ αυτούς, όπου μπορούν, συνήθως εκεί που υπάρχουν στοιχειώδεις δομές οργάνωσης (σωματείο, σύλλογος, εργασιακή επιτροπή, εργατική συνέλευση) μετατρέπουν το σιχτίρισμα και τη μούντζα, σε γροθιά, και αντιμετωπίζουν στα μάτια το πρόβλημα. Συσπειρώνονται και αντιστέκονται. Το έχουμε δει αυτά τα χρόνια σε εκατοντάδες χώρους δουλειάς. Άνθρωποι να πιάνονται χέρι - χέρι για να αντιμετωπίσουν το θεριό. Αποσπασματικά όμως. Και στις περισσότερες περιπτώσεις οι αγώνες δεν έχουν νικήσει.
Δεν έχει καταφέρει αυτός ο κυματοθραύστης αντίστασης να ανακόψει το τσουνάμι της επίθεσης. Γιατί το σύστημα είναι αμείλικτο, δεν ανέχεται καμιά παραφωνία και με κάθε ευκαιρία επιχειρεί να τσακίσει ότι του πάει κόντρα.
Όμως δεν είναι μόνο αυτό! Βλέπουμε πως ενώ η κρίση και η κακορίζικη μοίρα μας, σ’ αυτές τις δύσκολες εποχές, μας έχει φέρει τόσο κοντά, πως έχουν μειωθεί οι «αποστάσεις» κι οι γκρίνιες μεταξύ των εργαζομένων, παρόλα αυτά, τα ρυάκια και οι χείμαρροι των επιμέρους αντιστάσεων δεν καταφέρνουν να καταλήξουν – ακόμα- στην ίδια κοίτη. Για να φουσκώσει το μεγάλο ποτάμι της οργής του Εργατικού και Λαϊκού Κινήματος, αυτό που πραγματικά θα βάλει εμπόδια στη λυσσασμένη επίθεση των δανειστών και των ντόπιων λακέδων τους.
Όταν η κυβέρνηση πορεύεται με το δόγμα των δύο άκρων, ξέρει καλά πως το ένα άκρο είναι αυτή - η κυβέρνηση δηλαδή- και το σύστημα που υπηρετεί, και το άλλο άκρο είναι ο λαός, οι εργάτες, οι άνεργοι, οι νέοι. Γνωρίζουν οι κυβερνώντες πως η επίθεση, σε συνδυασμό με την σιχαμάρα που αποπνέουν στο λαό, παράγει αστάθεια και μπορεί να φέρει τις λεγόμενες ανεξέλεγκτες καταστάσεις, δηλαδή μαζικές, ριζοσπαστικές κινητοποιήσεις. Να φουντώσουν μαζικές διαδικασίες συγκρότησης συλλογικής συνείδησης που τα όνειρα της δε βολεύονται στα όρια της σαπίλας του ιμπεριαλιστικού καπιταλιστικού συστήματος.
Μα πως θα γίνει αυτό; Μα γιατί καθυστερεί; η Αριστερά είναι αμέτοχη στο πρόβλημα ή το παίζει κι αυτή «καθυστέρηση», νομίζοντας ότι δεν θα φάει άλλο γκολ μέχρι το ημίχρονο;
Η Αριστερά δεν οργανώνει την κερκίδα για να βάλει γκολ, να ανατρέψει δηλαδή πολιτικές, αλλά για να φτιάξει οπαδούς που θα επικυρώνουν τις κομματικές επιδιώξεις. Για το πως θα γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση, για να σώσει μετά τον τόπο. Για να μας πείσει το ΚΚΕ γιατί πρέπει να αποσυρθούμε από την κοινωνική ζωή μέχρι για να καταλάβει το ίδιο ποιό ρόλο θέλει να παίξει στη χώρα.
Ψάχνει ο κόσμος; Το νιώθεις ότι υπάρχει αγωνία να βρει στο διάβα του την Αριστερά του αγώνα, της διεκδίκησης, της ανιδιοτέλειας, της ανάδειξης των δικαιωμάτων των φτωχών και καταπιεσμένων, της δημοκρατίας, της αλληλεγγύης, της ανεκτικότητας, την αναφορά και την έμπνευσή του, και δεν τα βρίσκει.
Μας προτρέπει για κοινή δράση, για μαζικές πρωτοβουλίες που θα εμπνέουν μαζική συμμετοχή κόσμου στον αγώνα γιατί σε τούτες τις μέρες, κανείς δεν περισσεύει και απογοητεύεται από την αδυναμία συνεννόησης.
Μας πέφτει λόγος σε όλο τούτο; Έχουμε να πούμε; Έχουμε ευθύνη; Έχουμε χώρο και ρόλο; Τι θα κάνουμε σύντροφοι, συναγωνιστές και φίλοι;
Από που να ξεκινήσουμε αν θέλουμε να βάλουμε ένα λιθαράκι στη λύση αυτών των ζητημάτων;
Έχουμε ένα πλαίσιο θέσεων. Γιατί θεωρούμε πως η ενέργεια που θα σπαταλήσει ο κόσμος κοιτάζοντας στα μάτια το τέρας, δε θα πάει χαμένη αν καταλάβει ότι ζει σε μια εξαρτημένη χώρα. Μια χώρα - πεδίο ανταγωνισμού για τις μεγάλες δυνάμεις. Για τη θέση της, τους φυσικούς της πόρους και το ανθρώπινο δυναμικό της. Μια χώρα, που από πάνω τους ακονίζουν τα μαχαίρια για το ποιός θα κόψει μεγαλύτερο κομμάτι της πίτας, βυθίζοντας σε μεγαλύτερη δυστυχία το λαό της.
Θέλουμε να πούμε στο λαό, πως για αυτά που ζει, δε φταίνε οι κλέφτες και η κακοδιαχείριση (όχι πως δεν υπάρχουν) αλλά φταίει που έχουμε καπιταλισμό και όπου λίγοι έχουν μάθει να ζουν σε βάρος των πολλών. Και πως όταν ο καπιταλισμός αυτός είναι σε κρίση, θέλει για την κρίση του αυτή να πληρώσουμε εμείς τον λογαριασμό. Θέλουμε να πούμε πως δεν έχει νόημα να κάνουμε φασαρία και στο τέλος να τα κάνουμε πλακάκια με τον εχθρό, να τσιμπάμε στη φάκα το τυράκι του «όλοι μαζί μπορούμε» σκάβοντας έτσι το λάκκο μας. Θέλουμε να μάθουμε να βάζουμε μια διαχωριστική γραμμή, γιατί πιστεύουμε ότι δεν υπάρχουν περιθώρια συνεννόησης με αυτούς που ζουν σε βάρος της ζωής μας.
Και θέλουμε να μην φοβόμαστε. Θέλουμε την πιο πλατιά Δημοκρατία. Διεκδικούμε να δρούμε στη δουλειά, συλλόγους, σωματεία, εργατικές επιτροπές, κινήσεις στη γειτονιά χωρίς τη τρομοκρατία των δυνάμεων καταστολής, των παρακρατικών μηχανισμών και των φασιστών.
Δεν ορίζουμε το πλαίσιο για να ξεχωρίσουμε από τους άλλους, για να αποκλείσουμε, για να αποτελέσουμε κι εμείς έναν ακόμα πόλο στην Αριστερά. Αλλά γιατί γνωρίζουμε ότι εμείς αλλά και ο κόσμος είμαστε αποδέκτες και πολλές φορές δέσμιοι πολλών και αντιφατικών απόψεων και αντιλήψεων που έτσι κι αλλιώς υπάρχουν. Ορίζουμε το πλαίσιο από ευθύνη απέναντι στον κόσμο που συνεργαζόμαστε και θα συνεργαστούμε ώστε έτσι να συμβάλλουμε στη συγκρότησή μας ώστε να μπορούμε καλύτερα να αντιμετωπίζουμε τις κακοτοπιές. Για να μπορούμε καλύτερα να ξέρουμε πότε λέμε «ναι» αλλά και ποτέ λέμε «όχι» και να επιμένουμε σε αυτό.
Μέχρι που το πάτε; Τι θέλετε; Πολλοί από μας που συμμετέχουμε στο εγχείρημα ανήκουμε σε αριστερές κομμουνιστικές οργανώσεις. Σωστά. Και πιστεύουμε ότι η διέξοδος είναι σε μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο σε μια κοινωνία που τη σημαία θα κουβαλάει η εργατική τάξη. Δεν συζητάμε αυτό όμως σε αυτή τη φάση. Αλλά να φτιάξουμε μια μετωπική συνεργασία, να στηθούν και να συντονίζονται τοπικά σχήματα, που θα συμβάλουν στην οικοδόμηση μετώπου αντίστασης, διεκδίκησης και ανατροπής της επίθεσης.
Θέλουμε να συμβάλλουμε, να βάλουμε λιθαράκι, ώστε να στηθεί το Μέτωπο Αντίστασης, ένα μέτωπο πλατύ, αποτελούμενο από χιλιάδες αποφασισμένους εργαζόμενους, νέους, ανέργους.
Είμαστε εμείς αυτό το Μέτωπο; Όχι βέβαια! Είμαστε μια μικρή συλλογικότητα, μέσα του, είμαστε μια συμβολή, θα θέλαμε να είμαστε ένας επιταχυντής, που με τις πρωτοβουλίες μας, με το λόγο μας, τις πράξεις μας και τη στάση μας να εμπνέουμε κόσμο που να πυκνώνει τις γραμμές του αγώνα, της αντίστασης, της διεκδίκησης, της αντιιμπεριαλιστικής πάλης, για την ανατροπή της βάρβαρης πολιτικής.
Είμαστε ένα δίκτυο από τα σχήματα που ήδη έχουμε συγκροτήσει και αλλά σχήματα που σίγουρα θα προκύψουν στην πορεία; Παρόλο που η διατύπωση «δίκτυο σχημάτων» δε με προβληματίζει ιδιαίτερα, είναι ωστόσο φορτισμένη με τη διαδικασία συγκρότησης συλλογικοτήτων κοινής δράσης με βάση κινηματική θεματολογία. Θα μπορούσε να ήταν αυτή η διατύπωση, αν το ενοποιητικό στοιχείο της δράσης μας, ήταν ένα κάθε φορά ζήτημα. Τα σχήματα μας δεν είναι σχήματα κοινής δράσης. Θέλουμε, η πανελλαδική μας διαδικασία, να συμβάλλει στη συγκρότηση μετωπικών σχημάτων πάλης, μέσα στην κοινή δράση και στο κίνημα, που συμμετέχουν στην πάλη, ενώ ταυτόχρονα συμβάλλουν στην πολιτικοποίηση της δράσης μας, με μια φυσιογνωμία που συμπυκνώνεται στο τετράπτυχο: πάλη ενάντια στην εξάρτηση, τον καπιταλισμό, την συνδιαχείριση - συνδιαλλαγή και για την υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων του λαού μας.

Δημήτρης Μπαμπίλης
Μέλος του Παναττικού Συντονιστικού